این فهرست محبوب‌ترین سکانس‌هایم نیست؛ مجموعه‌ سکانس‌‌هایی از مجموعه فیلم‌های تاریخ سینمای ایران که نکته‌ای از کارنامه سازندگان، آن دوران یا نکته‌ای از تاریخ سینمای ایران را نشان می‌دهد.

قرار عاشقانه و البته نافرجام آقای حکمتی و عاطفه در «رگبار»، مونولوگ میتی در قهوه‌خانه در «قیصر»، شکایت عاشقانه حمید هامون در دادگاه و گفتن دیالوگ «این زن سهم منه، حق منه، عشق منه» در «هامون»، آن اکستریم لانگ‌شات دویدن حسین در سبزی پهناور روستای کوکر در «زیر درختان زیتون» با همراهی موسیقی دومنیکو چیماروزا، آن بوسه زدن ماهی‌ها به پای علی کوچولوی قهرمان در آخر «بچه‌های آسمان» و آن تردید نفسگیر و اشک‌های ترمه برای انتخابی تلخ و دشوار در «جدایی نادر از سیمین» و امثال اینها که مدت‌هاست جا پایشان را به عنوان برخی از بهترین و مشهورترین و به یادماندنی‌ترین سکانس‌های تاریخ سینمای ایران محکم کرده‌اند و از تکرار مکررات و اشاره دائمی در بازی‌های مدام سینه فیل‌ها به خود می‌بالند.

مرحوم سیف‌الله داد به عنوان انسانی صاحب فضل و فیلمسازی خوش‌قریحه، منظری باز در نگاه به سینما داشت؛ هم در زمان مدیریتش بر سینمای ایران که دورانی طلایی را سبب شد و هم در شیوه فیلمسازی‌اش و نگاه به انسان که حساسیت‌های طبیعی زیستی را برجسته می‌کرد.