شاه‌بیت غزل

سعید مروتی ـ روزنامه‌نگار

  «سکانس‌های ماندگار» عنوان ستون ثابتی بود که حدود یک‌سال‌و‌نیم در صفحه آخر همشهری برقرار بود و علت تعطیل شدنش هم نه تمام شدن سکانس‌ها که تغییرات و جا‌به‌جایی‌های معمول در روزنامه‌نگاری است. خیلی وقت‌ها سکانس‌های ماندگار را با اتکا به حافظه می‌نوشتم و گاهی هم فصل مورد‌نظرم را دوباره می‌دیدم. به هوای این ستون خیلی از فیلم‌ها را هم دوباره و سه‌باره می‌دیدم. معمولا سکانس انتخابی‌ام را از پیش انتخاب کرده بودم. البته فیلم‌هایی هم بودند که انتخاب فقط یک سکانس از بین مجموعه‌ای از سکانس‌های درخشان واقعا سخت بود. حالا دو‌سال‌و‌نیم از آن دوران گذشته و از آن ستون رسیده‌ایم به پرونده سکانس‌های محبوب و ماندگار که این شماره‌اش مختص فیلم‌های ایرانی است و در فرصتی دیگر سراغ سینمای جهان هم خواهیم رفت. 
   حافظه تصویری هر علاقمند به سینمایی معمولا پر از لحظه‌ها و سکانس‌هایی است که دوست‌داشتنی، تاثیرگذار و جذاب بوده. در مراودات  متداول هم معمولا ذکر خیر از فیلم‌های محبوبمان خیلی زود کار به مرور لحظه‌ها و فصل‌هایی که بیشتر دوست داریم می‌رسد.
از طرف دیگر فیلم‌هایی هم هستند که شاید علاقه‌ای به تماشای مجددشان نداشته باشیم ولی درخشش یکی دو سکانس‌ خاطرشان را عزیز کرده است. از یکی از بدترین فیلم‌هایی که در زندگی‌ام دیده‌ام مثال می‌زنم. فیلم «بلندی‌های صفر» ساخته حسینعلی لیالستانی که معجون آشفته و بی ربطی‌بود ولی سکانس تصویب فیلمنامه‌اش واقعا خوب از کار درآمده بود. قطعا با یک گل بهار نمی‌شود و  یک فیلم با یک سکانس خوب به مقصد نمی‌رسد ولی خیلی وقت‌ها آنچه برایمان می‌ماند همین تکه فیلم‌هایی است که تماشای مکررشان برایمان در این روزگار بی‌حوصلگی غنیمت است. 
   مجموعه‌ای که در پرونده امروز درنگ می‌خوانید می‌توانست متنوع‌تر باشد که نشد. برای برخی از دوستان انتخاب یک یا حتی چند سکانس، از بین انبوه لحظه‌ها و فصل‌های محبوبشان آنقدر دشوار بود که قید ماجرا را زدند. یکی،دو‌نفر هم درگیر گرفتاری‌های معمول شدند و در نهایت فرصت محدود ما مانع از متنوع‌تر شدن این سفره شد. اما همین هم غنیمت است.