بدون تاریخ، بدون امضا
سینمای ایران در دهه90 تغییر نسل داد، دومین اسکارش را گرفت و با کمدیهایش گیشه را فتح کرد
سینمای ایران دهه90 را با التهاب و حاشیه و جنجال آغاز کرد.
از مژگان تا لاله
لاله زارع، نخستین پلیسینویس زن ایران است
نثر
مژگان زارع، 4رمان عاشقانه نوشت؛ رمانهایی که با وجود تم عاشقانهشان، پیرنگ بعضیشان جستوجو بود.
قصه صدا و حرف سکوت
چشمانداز غبارآلوده موسیقی
موسیقی
وضعیت موسیقی نیمهدوم دهه آخرقرن را میتوان در خطای همایون شجریان و مهیار علیزاده و علیرضا قربانی در انتساب شعر ترانه «افسوس» به هوشنگ ابتهاج خلاصه کرد؛ آنجا که بر مبنای پانویس یک شعر سرگردان در «اینترنت» آن را سروده ابتهاج دانستند و بدون آگاهی شاعر انتسابیشان، آن را دستمایه ساخت ترانهای قرار دادند و آن را اجرا کردند و خواندند و ناشرشان هم از دفتر موسیقی و شوراهای ممیزی آنجا برایش به اسم هوشنگ ابتهاج مجوز گرفت و آن را در آلبوم «افسانه چشمهایت» منتشر کرد و چه نشانههایی از تخریب و اضمحلال که از تو در تویی این خطاکاری سر برمیآورد؛ از کمدانی خرقه گرفتگان هنر آواز ایرانی تا بیدانشی و قانونگریزی متولیان دولتی مسئولشده برای شعر و موسیقی و از همه مهمتر اصالتیابی جهان مجازی! ناگهان لبخوانی حمید هیراد هم با حنجره مجازیاش همراهی نکرد و رسوایی به بار آورد و منوچهر صهبایی هم میان اجرای ارکستر سمفونیک رو به تماشاگران، رهبر پیشین ارکستر سمفونیک را «مطرب» نامید تا نوازندگان ارکستر، نیمهدوم برنامه را در غیاب او و با رهبری مجازی به انتها برسانند.
