چشمانداز غبارآلوده موسیقی
موسیقی
وضعیت موسیقی نیمهدوم دهه آخرقرن را میتوان در خطای همایون شجریان و مهیار علیزاده و علیرضا قربانی در انتساب شعر ترانه «افسوس» به هوشنگ ابتهاج خلاصه کرد؛ آنجا که بر مبنای پانویس یک شعر سرگردان در «اینترنت» آن را سروده ابتهاج دانستند و بدون آگاهی شاعر انتسابیشان، آن را دستمایه ساخت ترانهای قرار دادند و آن را اجرا کردند و خواندند و ناشرشان هم از دفتر موسیقی و شوراهای ممیزی آنجا برایش به اسم هوشنگ ابتهاج مجوز گرفت و آن را در آلبوم «افسانه چشمهایت» منتشر کرد و چه نشانههایی از تخریب و اضمحلال که از تو در تویی این خطاکاری سر برمیآورد؛ از کمدانی خرقه گرفتگان هنر آواز ایرانی تا بیدانشی و قانونگریزی متولیان دولتی مسئولشده برای شعر و موسیقی و از همه مهمتر اصالتیابی جهان مجازی! ناگهان لبخوانی حمید هیراد هم با حنجره مجازیاش همراهی نکرد و رسوایی به بار آورد و منوچهر صهبایی هم میان اجرای ارکستر سمفونیک رو به تماشاگران، رهبر پیشین ارکستر سمفونیک را «مطرب» نامید تا نوازندگان ارکستر، نیمهدوم برنامه را در غیاب او و با رهبری مجازی به انتها برسانند.