هر آینه اگر به سرچشمه‌های هنر و ادبیات به‌گونه‌‌ای ساختمند بنگریم، درمی‌یابیم که هر یک از چشم‌اندازها در زمینه حس مشترک و نگاه‌های سیال و لغزنده‌ای به مخاطب یادآور می‌شوند؛ ضمن اینکه زبان و دستمایه‌های متفاوتی را به‌کار گرفته و می‌گیرند، اما در سرانجام خود، بر بنیاد «تخیل»، «روایت» و «تصویر»، با نوعی هستی‌‌شناسی آغاز و در ادامه در منظر نگرش‌های زیبایی‌شناسانه، گزینه‌هایی از گفتمان‌های انسانی را به تصویر می‌کشند و در این فضاهای «دیگر» از معماری‌های فرم و محتوا، شکلی از دگرگونه دیدن و خواندن را به رویاهای مخاطبان پیوند می‌زنند.