برای همدیگر پول خرد جور می‌کنند، کنار هم صبحانه، ناهار یا عصرانه می‌خورند. ماشین‌های یکدیگر را تعمیر می‌کنند، همفکری می‌کنند، غمخوار می‌شوند، راننده‌ای به نفع خودروی دیگری مقصد را بلند می‌خواند تا حواس مسافری را جمع‌تر کند؛ از راننده‌های تاکسی صحبت می‌کنیم همان صدهزار راننده‌ای که در تهران، چندمیلیون نفر را روزانه جابه‌جا می‌کنند. خیلی‌هایشان با همدیگر مثل خانواده هستند.

به‌نظرم آمد که مسئله دردناکی را حل کرده‌ام: انسان‌ها نه خوش‌جنس هستند و نه بدجنس و خیلی چیزهای دیگر هم نیستند. خوبی نوری است که فقط گاه‌گاهی عمق تاریک روح بشری را با شعله‌های گریزان روشن می‌سازد: شعله‌ای برمی‌خیزد و بلافاصله خاموش می‌شود.

وقتی مریض شدم توقع داشتم همه حواس‌شون فقط به من باشه. ولی بعد فهمیدم آدما باید زندگی خودشون‌رو بکنن و اگه شد و دوست داشتن گاهی کنارم باشن.