در چشم‌انداز پایتخت مشخص نیست که درون این شهر یک رشته کوه وجود دارد.

در سال 1385، معماری ایران شخصیت پیچیده‌ای را از دست داد؛ اگر بخواهیم صادقانه بگوییم، می‌توان سیدهادی میرمیران را نمادی از تجسم عینی معمار در گفتمان معماری پس از انقلاب محسوب کرد؛ شخصیتِ چندوجهی‌ که از سویی در نگاه به آینده معماری نقش‌آفرین بود و شرکتش به نام نقش جهان پارس، در بسیاری از پروژه‌های کلان کشوری همراه و همداستانِ وزارتخانه‌ها بود و از سوی دیگر، مردی بود نشسته بر ویلچر که تا واپسین روزهای عمرش درگیر بیماری سرطان بود.