بهروز رسایلی
«با این بازیکنان به جایی نمی‌رسیم»؛ این عبارتی است که این روزها زیاد از زبان برخی هواداران پرسپولیس به گوش می‌رسد. می‌گویند که تیم خوب بسته نشده است و بضاعت کافی برای تکرار قهرمانی‌های سالیان اخیر را ندارد. این فرضیه به‌ویژه بعد از 2شکست تلخ در برابر الهلال عربستان و آلومینیوم اراک تشدید هم شده است. با این حال بعید به‌نظر می‌رسد، شرایط پرسپولیس در بحث بضاعت نفری، واقعا این قدرها هم حاد باشد. این همه بزرگ‌نمایی در مورد کمبود بازیکن در جمع سرخ‌ها را به راحتی می‌توان به چالش کشید.
یک دو‌جین ستاره
همین حالا در پرسپولیس بازیکنانی توپ می‌زنند که در شمار بهترین‌های فوتبال ایران هستند و هیچ شکی در مورد کیفیت آنها وجود ندارد. مثلا چه‌کسی ممکن است فوتبال وحید امیری را نپسندد؟ وحید قطعا یکی از ممتازترین ستاره‌های این سالیان فوتبال کشور به شمار می‌آید که همین حالا هم جایگاهش در ترکیب اصلی تیم ملی تضمین‌شده است. برسیم به مهدی ترابی؛ آیا او بازیکن بدی است؟ مطلقا اینطور نیست. ترابی با وجود فراز و فرودهایش، یکی از ستاره‌های گره‌گشای پرسپولیس در فصول اخیر بوده است. در کنار ترابی، میلاد سرلک هم پای ثابت دعوت به تیم ملی است و گاهی توسط دراگان اسکوچیچ به میدان هم فرستاده می‌شود. بین نفرات غیرملی‌پوش پرسپولیس هم کلی ستاره داریم. کیست که حتی همین امروز در مورد توانایی‌های جلال حسینی، تردید داشته باشد؟ برای جلوگیری از فرسایش او کادر فنی پرسپولیس باید دقایق بازی حسینی را مدیریت کند، وگرنه این بازیکن هنوز هم یکی از بهترین مدافعان ایران است. در سمت چپ خط دفاعی سعید آقایی در مجموع یک بازیکن کناری استاندارد به شمار می‌آید که صرفا با بدسلیقگی کادرفنی گاهی به بازی گرفته نمی‌شود. در خط میانی کمال کامیابی‌نیا اگر شرایط بازی را داشته باشد جزو خوب‌های لیگ است. او قبل از آخرین مصدومیتش در اردوی تیم ملی هم حضور داشت. در کناره‌های زمین هم غیراز ترابی و امیری، بازیکنانی مثل امید عالیشاه و احسان پهلوان، به چشم می‌خورند که با وجود همه انتقادات اگر همین امروز در لیست مازاد قرار بگیرند، حتما مشتریان دانه‌درشت پیدا خواهند کرد. عالیشاه فصل گذشته با6 پاس گل سومین پاسور لیگ برتر شد. در خط حمله هم پرسپولیس با وجود جدایی شهریار مغانلو، همچنان مهدی عبدی، عیسی آل‌کثیر و حامد پاکدل را در اختیار دارد. فراموش نکنید پرسپولیس نیم‌فصل اول لیگ بیستم فقط عبدی و آرمان رمضانی را داشت؛ مغانلو هنوز نیامده بود و عیسی هم محرومیتش را پشت سر می‌گذاشت. با این حال پرسپولیس کاملا در کورس قهرمانی قرار داشت؛ حالا از کدام فقر و دست خالی صحبت
می‌شود؟
مگر رقبا چه دارند؟
حتی در مقام مقایسه هم پرسپولیس چیزی کم از رقبا ندارد. اگرچه سپاهان با حفظ بازیکنانی مثل سروش رفیعی و سجاد شهباززاده و نیز جذب ریگی، مغانلو و فرشاد احمدزاده تیم خوبی شده، اما فراموش نکنید آنها پیام نیازمند، بهترین گلر لیگ و احسان حاج‌صفی، کاپیتان تیم ملی را از دست دادند. حالا بگذریم از جدایی استنلی کی‌روش و محمد محبی. استقلال هم با جذب خارجی‌هایی مثل ژستد و یامگا و نیز استخدام امین قاسمی‌نژاد و چند بازیکن سابق فولاد سر و صدای زیادی داشته است. اما حتما می‌دانید مسعود ریگی از این تیم جدا شده، همینطور شیخ دیاباته و مهدی قائدی. اگر پرسپولیس ملی‌پوش کم دارد، وضع بقیه هم در این مورد خیلی عالی نیست. از سپاهان فقط امید نورافکن و یاسین سلمانی و از استقلال هم تنها سیاوش یزدانی به تیم ملی دعوت می‌شوند. با این تفاصیل آیا واقعا فکر می‌کنید فهرست بازیکنان پرسپولیس به‌طور معناداری کم‌ارزش‌تر از تیم‌های رقیب است؟
لیگ بله، آسیا نه
حتی اگر از حالا به بعد یک بازیکن جدید هم به پرسپولیس اضافه نشود، باز هم این تیم با مهره‌های فعلی باید در لیگ برتر مدعی جدی باشد، اما مثلا برای رقابت در لیگ قهرمانان آسیا نیاز به تقویت دارد. ناامیدی زودرس برخی هواداران قابل هضم به‌نظر نمی‌رسد. تحقیر نیروهای فعلی هم دوای درد نخواهد بود. کاملا روشن است، پرسپولیس در پست‌هایی مثل دفاع راست یا هافبک بازی‌ساز ضعف دارد که باید برطرف شود، اما بدون تردید دارایی این تیم نسبت به رقبای داخلی ناچیز نیست و دلیلی برای این قطع امید شتاب‌زده وجود
ندارد.
آیا پرسپولیس «فقیر» است؟
کندوکاو در مورد یک فرضیه و ناامیدی زودرس برخی هواداران
در همینه زمینه :
گفت‌وگو
یادداشت
اسراف و زیاده‌روی
