در گلوبندک هم شب تمام می‌شود
در آن روزگارکه تنها پل ارتباطی، کرسی‌های‌مادربزرگ و کوچه‌های تنگ آشتی‌کنان و قهوه‌خانه‌های کم‌نور محله‌های پایتخت بود، تهرانی‌ها همین‌که آفتاب کرکره روز را پایین می‌کشید، دور هم جمع می‌شدند و چای قند‌پهلو می‌نوشیدند و لحظه‌هایی ناب را تجربه می‌کردند.
