از دل درختان تنومند درهم تنیده و از میان شاخه‌ها و برگ‌های چناران و سروها و همهمه پرندگان، نوای یکنواخت «حسین‌جان، حسین‌جان» به گوش می‌رسد، اما جایی در چندقدمی برج پرچم نغمه‌ای واضح‌تر شنیده می‌شود؛ «حسین‌جان محرم شده، آمدم در کنار حریمت...حسین‌جان» و زنان و مردان سیاه‌پوشی که دست ارادت روی سینه گذاشته و با چشمان نمناک، تماشگر افراشته شدن ابرپرچم مزین به «یاحسین» هستند؛ بیرقی که تهران را زیر سایه عنایت صاحبش قرار داده است.