سال‌ها قبل‌تر از آنکه «برکینگ بد»، نام هایزنبرگ را بر سر زبان‌ها بیندازد، او را در مدرسه و دانشگاه با «اصل عدم‌قطعیت» شناختیم؛ همان که همکار حمید «هامون» در برگردان فارسی «Uncertainty principle» میان عدم‌یقین، بی‌یقینی و یا اصل فقدان یقین دست و پا می‌زد اما هامون اصرار داشت به عدم‌قطعیت؛ «این به‌معنای استیصال مغز بشر هم هست؛ یعنی می‌گه کل جهان موجود یا پدیده‌های بیرونی... ببین، اساسا می‌گه کوچک‌ترین ذرات هنوز معلوم نیست چیه؛ موجه، ذره‌اس، روحه، جسمه...» و بعد وقتی کلافگی و بی‌حوصلگی رفیقش را دید، کتابی برداشت، آن را ورق زد و رفت سراغ آن که ببینند، «دریابندری چی میگه، آشوری چی میگه، عنایت چی میگه...» اما خودش هم حوصله‌اش سررفت، کتاب را بست و روی میز گذاشت و گفت: «خودت ببین دیگه!» پس از آن خدابیامرز خسرو شکیبایی همانطور پرطمطراق تکرار کرد؛ «اصل عدم‌قطعیت».