وقتی روزنامه‌نگاری در میانه قرن 19میلادی در ایران شروع به پاگرفتن کرد، از مظاهر مدرنیزاسیون غربی محسوب می‌شد که از حمایت دولت برخوردار بود و به همین دلیل نوشتن از اینکه در فلان روز «بر وجود فایض‌الجود مبارک» اعلیحضرت اقدس همایون شاهنشاهی بسیار خوش گذشته یا سکوت پیشه‌کردن در قِبال اختناق سیاسی و وضعیت اسفناک اعاشه مردم اصلا عجیب نبود. خوانندگان این روزنامه‌ها را مواجب‌بگیران دولتی تشکیل می‌دادند که روزنامه‌ها را نه از سر علاقه بلکه از سر اجبار و ترس از تأدیب و تعزیر ابتیاع می‌کردند.