غیر از «دفاع» چی بلدی؟

جواد نکونام در فوتبال ایران تبدیل به یک مربی مهم شده است. صعود با نساجی به لیگ برتر و کسب یک جام حذفی و یک سوپرجام باعث شده او جایگاه قابل تاملی پیدا کند؛ تا حدی که حتی برخی عقیده داشتند این مربی باید در جام‌جهانی روی نیمکت تیم ملی ایران بنشیند!  وقتی در مورد یک مربی در چنین فضایی حرف زده می‌شود، انتظارات هم از او به اندازه تعریف و تمجیدها بالاست. آیا فولاد، مخصوصا از نظر کیفیت و نوع بازی انتظارات را برآورده می‌کند؟
به‌نظر می‌رسد فولاد نکونام، در مسابقاتی موفق‌تر است که توپ و میدان دست تیم حریف باشد و آنها بخواهند با رویکرد دفاعی و چشم دوختن به ضد‌حملات به نتیجه برسند. بارها از این دست نمایش‌های منجر به کسب نتیجه از فولاد دیده شده است؛ آخرین آنها هم برابر سپاهان در اصفهان بود که سرخپوشان اهوازی با گل دیرهنگام پاتوسی برنده شدند. نمونه‌های دیگرش را هم قبلا دیده‌ایم؛ ازجمله برابر پرسپولیس در سوپرجام که یک پیروزی شیرین برای تیم اهوازی رقم زد. در نقطه مقابل اما جایی که فولاد باید حمله کند و ابتکار عمل را به‌دست بگیرد، طراوات لازم در عملکرد بازیکنان این تیم دیده نمی‌شود. فولاد این هفته برابر مس رفسنجان در حالی به تساوی صفر- صفر دست پیدا کرد که نمایش جذابی نداشت. آنها هفته اول هم برابر نفت آبادان و فوتبال دفاعی‌اش ناکام ماندند. نکونام بعد از پایان آن بازی گفت: «امروز اگر گلر نداشتیم هم اتفاقی نمی‌افتاد.» این اما ایرادی است که رقبای گردن‌کلفت فولاد هم می‌توانند از خود این تیم و سبک همیشه دفاعی‌اش بگیرند!  فولاد  با وجود نفرات خوبی همچون اشکان دژاگه، وریا غفوری، احسان پهلوان، سعید آقایی، کولیبالی، پاتوسی و... که امسال در این تیم گرد هم آمده‌اند، باید فوتبال بهتری ارائه کند؛ تیمی که طبق معمول اتفاقات مهمش بیشتر از اینکه داخل زمین رخ بدهد، کنار زمین حادث می‌شود و مدام شاهد درگیری و اعتراض نیمکت‌نشینان این تیم به حریف و داوران هستیم.