دفاع غیرقابل دفاع

با وجود پیروزی مقتدرانه تیم ملی در نخستین گام، ضعف فنی مشهود این تیم همچنان پابرجاست. در مورد خط دفاع شکننده تیم امیر قلعه‌نویی حرف می‌زنیم؛ ساختار متزلزلی که به شکلی غیرمنتظره مقابل هر حریفی امکان دارد فرو بپاشد و گل بخورد؛ از افغانستان تا ازبکستان و از بورکینافاسو تا فلسطین. می‌فهمیم که شاید بخشی از این آسیب‌پذیری، تاوان فوتبال تهاجمی تیم ملی باشد اما به هر حال بدیهی است که با ادامه این روند ممکن است موقعیت تیم ملی مخصوصا در بازی با رقبای قدرتمندتر به خطر بیفتد. به هر حال قرار نیست تا ابد همه حریفان قلعه‌نویی تیم‌هایی از همین دست باشند و بتوان گل‌های دریافتی از آنها را با گل‌های بیشتر جواب داد. گاهی هم رقابت سخت خواهد بود و آن زمان است که همین تک‌گل‌ها شاید تکلیف کل تورنمنت را مشخص کنند.
بعد از پایان مسابقه با فلسطین، هم خود امیر قلعه‌نویی و هم علیرضا بیرانوند از گل دریافتی تیم ملی شاکی بودند؛ گلی که البته با 4گل پاسخ داده شد اما این چیزی از تلخی‌اش کم نکرد. اوضاع خراب‌تر هم می‌شود اگر به یاد بیاوریم فلسطین در 9بازی آخرش تنها یک گل به ثمر رسانده بود و در نخستین بازی جام ملت‌های آسیا موفق شد روی اشتباه فاحش سعید عزت‌اللهی دروازه ایران را باز کند. با این گل خورده، رکورد بد خود بیرانوند هم تداوم یافت؛ جایی که او در 7مسابقه آخرش فقط یک کلین‌شیت داشته و این اصلا قابل دفاع نیست. تازه بیرو در این بازی یک واکنش خوب داشت و غیراز آن یک گل دیگر هم می‌توانست بخورد. کنار هم قرار دادن این مسائل نشان می‌دهد ساختار دفاعی تیم ملی تا چه اندازه آسیب‌پذیر بوده است. از کادرفنی پر و پیمان این تیم انتظار می‌رود مشکلات را حل کند. همه فلسطین و اندونزی نیستند. شاید کره و ژاپن در راه باشند.