تیراندازی فراتر از انتظارات

تیراندازی ایران با مدال طلای جواد فروغی بازی‌های المپیک توکیو را به پایان برد اما نتایج بقیه تیراندازان تأیید می‌کنند که آنها فراتر از انتظار ظاهر شدند. دیروز مهیار صداقت آخرین تیرانداز ایران بود که مسابقه داد. او در مرحله مقدماتی تفنگ 50 متر 3‌وضعیت، با رکورد ۱۱۶۸.۵۶ در جمع 38تیرانداز بیستم شد و نتوانست به فینال برود. الهام هاشمی، سرمربی تیم ملی تفنگ که از شروع مسابقات بارها تأکید کرده است شاگردانش به‌خاطر نبود فشنگ و امکانات دیگر در المپیک نتیجه نمی‌گیرند، دیروز باز هم گفت که تفنگ تجهیزات‌محور است و اگر تیم تجهیزات داشت، نتایج بهتری به‌دست می‌آمد. اما همین نتایجی هم که شاگردان او و اعضای تیم تپانچه در توکیو گرفتند، قابل‌قبول است.
بهترین نتیجه‌ای که تیراندازان ایران پیش از توکیو 2020 در بازی‌های المپیک گرفته‌اند، ششمی و هشتمی است؛ الهه احمدی در 2012 لندن و 2016 ریو ششم شد و نجمه خدمتی هم در ریو در رده هشتم قرار گرفت. بقیه نفرات با حذف از مراحل مقدماتی در رده‌های بیستم به بعد جای داشتند. قبل از اعزام نفرات به توکیو انتظاری از تیراندازی نبود و حتی مدیران ورزش هم پیش‌بینی مدال نداشتند. همان روز دوم مسابقات، فروغی در حالی روی سکوی قهرمانی رفت که همه مسئولان ورزش در سالن دیگری به تماشای مسابقات شمشیربازی نشسته بودند. مدال طلای فروغی هم توقع مسئولان را بالا برد و هم توقع تیراندازان از خودشان را. شاید اگر این مدال نبود، با افتخار از پنجمی هانیه رستمیان و فروغی در میکس تپانچه بادی می‌گفتند یا از نهمی مهیار صداقت در تفنگ بادی و دهمی رستمیان در تپانچه بادی و... تعریف می‌کردند.
تمجیدی که دیروز هاشمی از صداقت کرد، امیدوارکننده است: «وقتی ببینید که چه قهرمانانی پس از مهیار قرار گرفتند، متوجه می‌شوید که نتیجه او خیلی خوب بوده است. مهیار بالاترین رکورد برون‌مرزی خود را در این مسابقات به ثبت رساند. او هفته گذشته در تفنگ بادی یک‌دهم تا فینالیست شدن فاصله داشت و در 3‌وضعیت هم با توجه به سن کمی که دارد نتیجه خیلی خوبی گرفت.» با این شرایط می‌شود منتظر مدال‌های تیراندازی در بازی‌های آینده بود؟ شاید اگر تجهیزاتی که هاشمی مدنظرش است، فراهم بود در همین المپیک هم می‌شد مدال دیگری در تیراندازی به نام ایران ثبت شود؛ اگر لوله‌های تفنگ در گمرک نمی‌ماند و فشنگ به‌دست تیراندازان می‌رسید. تیراندازان سال‌هاست که از این مشکلات می‌نالند و هر بار وعده روزهای بهتر داده می‌شود. اما شاید این بار که مدیران ورزش طعم طلای این رشته را چشیده‌اند، توجه ویژه‌ای به این رشته داشته باشند.