نه‌چندان رؤیایی، ‌اما همچنان ترسناک

جواد نصرتی

تیم ملی بسکتبال کشورمان، فردا در دومین بازی‌اش در مرحله گروهی المپیک برابر قعرنشین گروه به زمین می‌رود اما از شانس ما این قعر‌نشین تیمی نیست جز آمریکا! در عجیب‌ترین اتفاق بسکتبال تاریخ المپیک، در مرحله گروهی تیم ایران حتی شده برای 2روز بالاتر از آمریکا قرار گرفته است. تیم ایران در بازی اول فاصله 22امتیازی را جبران کرد و به 4امتیاز رساند اما درنهایت 84 بر 78 یعنی با فاصله 6امتیاز به جمهوری چک باخت. آمریکا اما برابر فرانسه، یک ناامیدی کامل بود و با نتیجه 83 بر 76 باخت. این ششمین باخت تاریخ آمریکا در المپیک‌ها به شمار می‌رود. آنها که آخرین‌بار در المپیک آتن طعم شکست را چشیده بودند، برابر فرانسه کهکشانی بودند که انگار ستاره‌هایش در حال تبدیل به سیاهچاله بودند. هرچقدر که فرانسه در دفاع و حمله منسجم بود، آمریکا بدون تمرکز و متشتت بود. نشانه‌های این سردرگمی از پیش‌بازی‌ها نمایان بود، یعنی در بازی‌های دوستانه در خود آمریکا؛ ستاره‌های ان‌بی‌ای در زمین خودی در 2بازی دوستانه به نیجریه و استرالیا باختند و می‌شد پیش‌بینی کرد که فرانسه در توکیو زندگی را برای آنها سخت کند.
با این حال، این شکست واقعا آمریکایی‌ها را شوکه کرده است. واکنش‌ها به این باخت، شدید و گاهی افراطی بوده است. حتی گزارش‌هایی منتشر شده که ادعا می‌کنند بازیکنان از سیستم حمله گرگ پاپوویچ، سرمربی سرشناس تیم گله دارند. پاپوویچ یکی از بهترین مربیان تاریخ آمریکاست اما نتایجی که او کسب کرده احتمالا باعث خواهد شد بعد از المپیک از تیم جدا شود. در بازی با فرانسه، نه فقط تاکتیک‌های او بلکه بازیکنان هم عملا افتضاح بودند. دیمین لیلارد‌، گارد تیم که ستاره ان‌بی‌ای است،‌ با چندین ترن‌اوور (لو دادن توپ) نقشی ویرانگر در باخت تیمش داشت. از نظر فردی دیگر بازیکنان هم افتضاح بودند؛ برای نمونه تعداد خطاهای شخصی کوین دورانت، زاک لاوین و دیون بوکر بیشتر از گل‌های منطقه‌ای‌شان بود.
همه اینها اما دلیل نمی‌شود فکر کنیم ما از موضعی بالا و یا حتی برابر باید به بازی با آمریکا نگاه کنیم. ما برابر جمهوری چک در کوارتر آخر عالی بودیم اما تکرار این عملکرد‌ در برابر آمریکا احتمالا شدنی نخواهد بود. بعد از بازی با چک، حامد حدادی، ستاره کهنه‌کار تیم ملی کشورمان به این مسئله اشاره کرد که چند بازی تدارکاتی سطح بالا، می‌توانست بازیکنان را با فضای بازی در سطح بالا آشنا کند و چه‌بسا با آن تجربه، در بازی با جمهوری چک برنده هم می‌شدیم. حالا همین خامی در بازی‌های بزرگ، احتمالا چنان دست و پای بازیکنانمان را برابر ستاره‌های بسکتبال دنیا سنگین خواهد کرد که یکی دو کوارتر طول خواهد کشید تا بازیکنان جوان‌تر به فضا عادت کنند. آمریکای امسال، با آن تیم‌های رؤیایی فاصله زیادی دارد. اما همین کهکشان ناهماهنگ و نامنسجم و کم‌نور هم می‌تواند بدترین کابوس ما باشد.