جهان پهلوان محجوب‌تر از آن بود که بتواند جلوی دوربین سینما برود. تمام تلاش سینمای فارسی برای بهره گرفتن از محبوبیت افسانه‌ای تختی بیشتر به همین دلیل ناکام ماند. او نه فردین بود که ستاره اقبالش در سینمای فارسی طلوع کند نه امامعلی حبیبی که ببر مازندران شود.

تختی، تمام آن چیزی است که جامعه ایران برای یک سوگواری ابدی می‌خواهد؛ قهرمانی که در اوج، همنشین فرودستان بود، در پیروزی به یاد شکست‌خوردگان بود، در دریای یأس امید محرومان بود، در آسمان افتخار زمینی بود و در تنگنای زندگی، آسودگی خاطر مردمانی بود که تنها از او بهترین بودن و کامل‌ترین بودن را می‌خواستند.