مجلس
مأموریت 28 نماینده در مجلس
سخنگوی دولت از بداخلاقی‌ها علیه دولت گلایه کرده است
علی ربیعی، سخنگوی دولت درباره ادعای نفوذ یک زن در وزارت نفت توضیحاتی داده و گفته است: «چندی پیش اطلاع‌رسانی غیرمسئولانه‌ای از رابطه یک زن جاسوس با برخی مدیران نفتی دیدیم. دیروز نام یکی از زنان میهنمان را در همین راستا به شکل زشتی منتشر کردند. مطلعم فرد دستگیر‌شده این خانم نیست و او هم اصلا معلوم نیست جاسوس باشد. به کجا رسیده‌ایم؟ چه راحت آبروی مردم را می‌بریم!» این قصه کوتاهی از عملکرد طیف خاصی از نمایندگان مجلس است که با خرده‌اطلاعاتی که از منابع اطلاعاتی خودشان به‌دست می‌آورند، دولت را هدف قرار می‌دهند. هدف آنها هزینه‌سازی برای دولت در مقاطع مختلف سیاسی است. نکته عجیب اینکه مشخص نیست این طیف اطلاعاتشان را از چه منابعی به‌دست می‌آورند چراکه در طول هزینه‌های این جریان برای دولت، هم وزارت اطلاعات، هم اطلاعات سپاه و هم نهادهای سیاسی و امنیتی دیگر ادعاهای آنان را تکذیب کرده‌اند.
آن 28 نفر
هرچند شمار فراکسیون امید با 104عضو در اکثریت این مجلس قرار دارد و به‌دنبال آن فراکسیون ولایی و مستقلین – حامیان علی لاریجانی – و ولایی‌ها با 70 و60عضو قرار دارند، اما ولایی‌های مجلس و شاید جمع کوچک‌تر آن یعنی 28نماینده پای‌ثابت آن که مستقیم و غیرمستقیم به جریان پایداری در خارج از بهارستان مرتبط هستند، از 2 فراکسیون دیگر تأثیرگذارتر بوده‌اند؛ از 290نماینده بیش از 50تن، عضو فراکسیون‌های سیاسی آن نیستند.
هرقدر فراکسیون امید در امور سیاسی و پیشبرد برنامه‌های وعده داده‌شده به پشتوانه اجتماعی‌اش سردرگم بوده و در امور فراکسیون با تکثر آرا مواجه شده است، پایداری‌های مجلس که هسته فراکسیون ولایی را تشکیل می‌دهند، در سه‌سال‌ونیم گذشته از ساعت به ساعت حضورشان در بهارستان سنجیده و هدفمند استفاده کرده‌اند. آنها دقیقا می‌دانستند در پی چه هستند و تریبون بهارستان در انتقال خواسته‌هایشان به جامعه به چه میزان مؤثر است. از ماجرای برجام گرفته تا داستان اعتراضات سراسری مردم به گرانی‌ها در سال96 تریبون نمایندگان پایداری‌ها، با کلیدواژ‌ه‌های «برجام نافرجام»، «برجام خیانت است»، «گرانی» و «مشکلات معیشتی مردم» فعال‌ترین و هدفمندترین تریبون‌های بهارستان در قریب به 40ماه گذشته بوده است. در کنار فعالیت و هدفمندی پایداری‌ها، تریبون آنها یک اصل ویژه و متمایز دیگری هم دارد و آن چیزی نیست جز «هیاهو و خبر‌سازی». این خبر‌سازی و هیاهو از خرده‌داده‌های اطلاعاتی – امنیتی آنها در خارج از مجلس نشأت می‌گیرد و وقتی از تریبون مجلس یا در قامت مصاحبه یک نماینده بازگو می‌شود، بلافاصله در رسانه‌های خبری نزدیک به این جریان برجسته می‌شود و در کمترین زمان ممکن با پمپاژ در شبکه‌های مجازی برجسته و قابل‌اعتنا می‌شوند؛ آنچنان که هم دستگاه قضا و هم دولت را به‌عنوان 2قوه مستقل دیگر مجبور به اعلام موضع می‌کنند.
اعتراض به جایی نمی‌رسد
پایداری‌ها در 40ماه گذشته سنگر به سنگر از دفتر رئیس‌جمهور و بانک مرکزی گرفته تا وزارتخانه‌های حساس به‌ویژه وزارت خارجه و نفت ورود کرده‌اند و با خرده‌اطلاعات امنیتی که دارند، هزینه‌سازی کرده‌اند؛ چنان‌که بیژن نامدار زنگنه، وزیر نفت اخیرا در کنایه‌ای به سنگ‌اندازی‌های این جریان در مقابله با تحریم گفته بود «دوستان اگر بگذارند، از پس دشمنان برمی‌آییم». این جریان بعد از بازتاب گسترده نظراتشان کاری ندارند که ادعاهایشان تکذیب شود یا نه، برای آنها موج تخریبی که علیه سازمان و نهاد موردنظر راه می‌اندازند، کفایت می‌کند، چراکه هدفشان القای ناکارآمدی و بزرگ‌نمایی ضعف‌ها و کاستی‌هاست. مثلا مورد ادعای مجتبی ذوالنوری، نماینده قم مبنی بر اعطای تابعیت به 2500 ایرانی در زمان اوباما که خیلی زود از سوی ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا نقل قول شد، اعتراض‌ها و شکایات وزارت اطلاعات و وزارت خارجه به جایی نرسید. یا ادعای کریمی‌قدوسی در مورد ارتباط یک مقام بلندپایه دولت با سرویس جاسوسی انگلیس با تکذیبیه و اخطار سپاه پاسداران انقلاب اسلامی همراه شد اما این اعتراض مورد اعتنا قرار نگرفت. در بحث وجود دستگاه کارتخوان در دفتر بیژن زنگنه، وزیر نفت که مورد تأکید هدایت‌الله خادمی، نماینده ایذه هست به صراحت از سوی وزارت اطلاعات رد شد، اما طیفی که اصل را بر حمله به زنگنه گذشته‌اند، کار خودشان را می‌کنند. کار به جایی رسید که لعیا جنیدی، معاون حقوقی رئیس‌جمهور با گلایه از این وضعیت به خبرآنلاین گفته بود: چندین‌مرتبه طرح شکایت از کریمی‌قدوسی شده است ولی خب، در این مسائل هیأت‌نظارت بر رفتار نمایندگان باید جدی‌تر برخورد کند.
تغییر مواضع با تغییر صندلی‌ها
پایداری‌ها در بیان ادعاهایشان پایدارند و مصر، این تا زمانی است که جایگاه‌شان همانی که هست باقی بماند، اما به محض اینکه کرسی‌شان کمی تغییر کرد، دوز صراحت لهجه و افشاگری و نقادی‌شان فروکش می‌کند. مصداق عینی و ملموس این روند در بیان مواضع مجتبی ذوالنوری، نماینده قم هویداست. او تا زمانی که نماینده قم بود، برجام را خیانت می‌دانست، نافرجام می‌خواند و حتی برای به آتش‌کشیدنش شعار الله‌اکبر سر داد و پشت تریبون رفت اما وقتی کرسی او از عنوان نماینده قم در کمیسیون امنیت ملی به کرسی ریاست کمیسیون تغییر کرد، مواضع او درخصوص برجام به تأکید بر حفظ برجام تغییر کرد.
