اشکان جهان‌آرای/ ساری-خبرنگار
چیزی تا پایان سال نمانده؛ یک ماه دیگر کم‌کم خانواده‌ها برای سفر نوروزی برنامه‌ریزی می‌کنند و احتمالا خیلی‌ها هم مازندران را به عنوان مقصد سفر خود انتخاب خواهند کرد. استان سبز، خوش آب و هوا، زیبا و نزدیک به پایتخت و استان‌های گردشگرپذیر دیگر مثل گیلان، گلستان و خراسان. مازندرانی‌ها هم از این حضور خوشحال خواهند شد، اما طبیعت مازندران میلی به این سفرها ندارد. «لطفا به مازندران سفر نکنید!» درخواست طبیعت این استان از مسافران است. روزانه 2 هزار و 500 تا 3 هزار تن زباله در مازندران تولید می‌شود که این حجم در روزهای تعطیل و زمان حضور مسافران حدود 2 تا 3 برابر افزایش می‌یابد. همه این زباله‌ها هم در دل طبیعت رها می‌شوند. جنگل، مرتع، ساحل و کوه زباله‌دان‌های بزرگ مازندران هستند. 27 جایگاه دپوی زباله در این استان وجود دارد که روز به روز بر میزان زباله‌های آن افزوده می‌شود. بسیاری از مسافران خبری از این وضع ندارند و گاهی در 2 تا 3 کیلومتری محل‌های دپوی زباله چادر می‌زنند و از طبیعت لذت می‌برند. دست روی هر نقطه‌ای از مازندران که بگذارید چالش زباله را می‌بینید. چالشی که به بحران تبدیل شده است و می‌رود تا مشکلات بزرگی را رقم زند.
شهرداری‌های مازندران توان مالی برای اینکه زباله‌ها را به شکل مناسبی دفع کنند، ندارند. نه کارخانه کمپوستی در مازندران وجود دارد که این حجم از زباله‌ها را تبدیل کند و نه نیروگاه زباله‌سوز که بتواند از این زباله‌ها برق به دست بیاورد. همه زباله‌ها به روش سنتی در دل طبیعت رها می‌شوند. شیرابه‌ها هم در بسیاری از نقاط یا به رودخانه‌ها سرازیر می‌شوند یا در زمین فرو می‌روند و به آب‌های زیرزمینی می‌پیوندند.
سال‌هاست مسئولان مازندران اعلام می‌کنند حل مشکل زباله در مازندران به عزم ملی نیاز دارد، اما توجهی به این درخواست‌ها نمی‌شود. مدیران شهرهای مازندران می‌گویند این شهرها در ازای ارائه خدمات ملی به مسافران و گردشگران، نه تنها هیچ عایدی ندارند، بلکه ناچارند سرانه بودجه خدمات شهرها را بین مسافران تقسیم کنند. پس از پایان تعطیلات هم این زباله‌ها می‌مانند و مردمی که چاره‌ای جز تحمل زباله‌ها در نزدیکی سکونتگاه خود ندارند و شهرداری‌ها و دهیاری‌هایی که باید آن‌ها را جمع کنند.
زباله و پسماند در مازندران تکراری‌ترین موضوع محیط زیستی است. 2 دهه است به آن اشاره می‌شود و هیچ اتفاقی برای حل آن نمی‌افتد، اما هر چه تکراری‌تر می‌شود، صدای پای هشدار هم افزایش می‌یابد. هشدارهایی که فقط محیط زیستی نیستند و ترکش‌های مستقیم آن به امنیت غذایی کشور هم اصابت می‌کند. مازندران بخش مهمی از مواد غذایی کشور را تأمین می‌کند و اگر گسترش آلودگی‌های موجود ادامه یابد، بعید نیست مسافران مازندران هم در استان‌های خود از دست این آسیب‌ها در امان نمانند. طبیعت مازندران مایل به حضور مسافران نیست، چون بیش از این توان تحمل آلودگی‌ها را ندارد و این سفرهای میلیونی برای آن چیزی جز آلودگی و جراحت به جا نمی گذارد.
