معلولیت محدودیت نیست

پوپک قاسمی|  اردبیل، خبرنگار:

 بنابر برخی آمار، حدود 10 درصد از جمعیت جهان معلولیت‌های مختلفی دارند. سازمان جهانی بهداشت معلولیت را اختلال ایجادشده در روابط میان انسان و محیط او تعریف کرده است و بر این اساس در حال حاضر 600 میلیون نفر در جهان و بیش از 40 هزار نفر در اردبیل با معلولیت‌های مختلف زندگی و کار می‌کنند.

کارشناسان معتقدند معلول بودن فقط مشکل شخصی یا خانوادگی نیست، بلکه کل جامعه در قبال توانمند‌سازی معلولان و حمایت از آنان باید احساس مسئولیت کنند. در نتیجه، معلولان از مردم و مسئولان انتظار دارند به‌جای نگاه ترحم‌آمیز، توانمندی‌های آنان را بپذیرند و شرایط زندگی، کار و مشارکت معلولان را در جامعه تسهیل کنند. داشتن نگاه ترحم‌آمیز اولین ضربه به روحیه این گروه است و موجب کاهش اعتماد به نفس آنان می‌شود.

  معلولان استان و شهر اردبیل در حال حاضر در استفاده از امکانات شهری، دسترسی آسان و مناسب به امکانات توانبخشی و یافتن شغل مناسب با مشکلاتی مواجه هستند. در حالی که اگر جامعه به معلولان اعتماد به نفس کافی برای معاش و ‌زیست بدهد و از آنان حمایت کند، بسیاری از معلولان می‌توانند از توانمندی‌های بالقوه خود، با موفقیت استفاده کنند. در جامعه اما باور برخورد درست با معلولان پدید نیامده است و شهروندان بیشتر ضعف‌های این همشهریان را می‌بینند. در حالی که کارکرد قوای فکری و ذهنی معلولان با دیگر گروه‌های مردم تفاوت ندارد.

 معرفی نمونه‌های معلولان موفق به جامعه می‌تواند در تغییر نگرش و باور مردم به توانمندی‌های معلولان اثرگذار باشد. برای نمونه، «رامین آلمند» که ناتوانی حرکتی دارد، ساکن عنبران، زنبوردار نمونه و تولیدکنندۀ نمونه عسل ارگانیک در استان است. «بهناز شامی» شناگر افتخارآفرین استان و اولین غریق‌نجات معلول کشور یا «فرحناز نوروزی» بانوی معلول کارآفرین هم می‌توانند الگوهای موفقی از توانمندی معلولان به جامعه ارائه کنند که حتی غیر معلولان کمتر توانسته‌اند به این موفقیت‌ها دست یابند.

 برگزاری نمایشگاه‌های توانمندی معلولان استان نیز در تقویت اعتماد به نفس آنان و ارائه تصویری درست از توانایی معلولان می‌تواند موثر باشد، به شرطی که بتوان با ابتکارهایی، استقبال از این نمایشگاه‌ها را هر چه بیشتر کرد. برگزاری نمایشگاه‌ها در مرکز شهر یا همزمان با نمایشگاه‌های پربازدید از راه‌های جلب توجه مردم عادی به توانمندی معلولان است.

 علاوه بر همه این اقدامات باید این باور مهم در جامعه نهادینه شود که نقص عضو شاید باعث محدودیت در پرداختن به برخی کارها باشد، اما نمی‌توان دیگر توانایی‌ها را به خاطر یک نقص نادیده گرفت و در بسیاری موارد ثابت شده است که در صورتی که ظرفیت‌های این اشخاص را قبول داشته باشیم، می‌توانند توانمندی‌های خود را هر چه بیشتر به نمایش بگذارند.