بیداد تقلب در بازار هنر

فرهاد یلدا/روزنامه‌نگار

تقلب گویی به جزئی جدایی‌ناپذیر از هنر ما بدل شده و اصلا متقلب‌بودن، نوعی هنرمندی به شمار می‌رود. خبر جعلی‌بودن یک اثر در یک نمایشگاه و یک حراج برای خیلی‌ها عادی شده و موضوع جعل تا پشت در خانه هنرمندان نامی و درجه‌یک هم پیش رفته است. گاهی اثری جعلی سر از حراج معتبر در‌می‌آورد و گاهی نمایشگاهی برپا می‌شود از کارهایی که کپی است.
ماجرا آنقدر بالا گرفته که هفته گذشته، معاون امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در نامه‌ای به مدیرکل هنرهای تجسمی دستور داد تا سازوکاری برای پیشگیری از ارائه آثار کپی بیندیشد.
همزمان با انتشار نامه معاون وزیر، آیدین آغداشلو، نقاش چیره‌دست هم با استقبال از این موضوع اعلام‌کرد: «این فکر بسیار خوبی است اما به شرط اینکه همراه با مداخله دولت نباشد. چیزی که به‌نظر بنده می‌رسد، این است که مرکزی برای بررسی اصالت آثار هنری تاسیس شود و وزارت ارشاد تنها در این زمینه مشارکت داشته باشد. به این صورت، خریداران آثار هنری به این مرکز مراجعه می‌کنند و نظر کارشناسان این مرکز مرجع نهایی تصمیم‌گیری خواهد بود.» 
جالب اینکه همزمان با این موج خبری درباره مرکز بررسی اصالت آثار هنری، متنی هم از سوی لی‌لی گلستان منتشر شد مبنی بر اینکه گالری‌دارها نمی‌توانند از صبح تا شب در اینترنت باشند تا ببینند کدام کار کپی است و کدام کار نیست. گلستان همچنین اعلام کرد که سال‌ها پیش به مدیران تجسمی وقت پیشنهاد داده دستگاهی را بخرند که تقلب در آثار هنری را مشخص می‌کند.
این نقل‌قول‌ها و اظهارنظرها البته بیش از هر چیز این موج نگرانی را در ذهن ایجاد می‌کند که احتمالا موضوع تقلب در آثار و کپی‌کاری، خیلی سازمان‌یافته و جدی در بازار هنر کشور رواج دارد و البته باید امیدوار بود که هرچه سریع‌تر فضایی برای داوری و ارائه نظر کارشناسی درباره آثار تجسمی در کشور مهیا شود تا جولان سوداگران هنر هرچه سریع‌تر مهار شود.