
موشکهایی که از بچههای نظامآباد حساب میبردند!

وقتی نخستین نشانههای جنگ تحمیلی عراق علیه کشورمان دیده شد، گمان نمیرفت که مبارزه مردان و زنان میهنمان علیه جبهه باطل، هشت سال طول بکشد. حالا برگههای تقویم ورق خوردهاند و دوباره به روزهایی رسیدهایم که تهران آماج تهاجم رژیم صهیونیستی قرار گرفته است.
بسیاری از اهالی تهران در طول آن هشت سال، همین که صدای آژیر خطر پخش میشد، در کمترین زمان خود را به امنترین مکان میرساندند. در دل محلههای منطقه 8 هم چند پناهگاه ساخته شده بود که تعدادی در مدارس و برخی هم در سالنهای ورزشی و ادارهها قرار داشت. در میان آنها پناهگاه ورزشگاه ایثار در میدان شاهد، از اصلیترین مکانهای امن و شامل ۶ پناهگاه بود که هریک ظرفیت پذیرش ۲۰ نفر را داشت. پناهگاه، میان سالنها طوری تعبیه شده بود که اگر بمب یا موشکی به آنجا اصابت میکرد، اتاقها آسیب نمیدید. زمستان سال ۶۶ بود که موشکباران تهران شروع شد. موشکها خیلی از محلههای تهران از جمله نظامآباد و سبلان را نشانه گرفتند و خسارات زیادی برجا گذاشتند. در کنار آن در نزدیکیهای محله مجیدآباد فعلی هم دو موشک به زمین برخورد کرد، اما منفجر نشد. مرضیه بهرامی از اهالی قدیمی محله مجیدآباد در این باره میگوید: «تا صدای آژیر خطر آمد بچهها را بغل کردم و وسط خیابان دویدم. انفجاری رخ نداد، اما میگفتند در بالای خیابان استخر راکتی به زمین خورده؛ خدا رحم کرد و منفجر نشد.»
بزرگراه رسالت فعلی با بزرگراه شهید صیاد شیرازی یکی دیگر از مکانهایی است که دو راکت دشمن به آنجا برخورد کرده اما منفجر نشده است. عابدی یکی از ساکنان خیابان دکتر شریعتی در این باره میگوید: «جوان بودم و کنجکاو. همینکه صدای آژیر خطر آمد، به جای پناهگیری، ایستادم و راکتی را که داشت به زمین نزدیک میشد، تماشا کردم تا ببینم به کجا اصابت میکند. درست نزدیکی محله ما فرود آمد اما خدا را شکر عمل نکرد. این اتفاق ۲ بار در همین محل تکرار شد.» گویا آوازه بچههای نظامآباد به آن سوی مرزها هم رسیده بود و موشکهای صدام در این محله روی زمین مینشستند اما منفجر نمیشدند.