تیتر یک
از جنس فولاد
علي داودي و عليرضا يوسفي با مدال‌هاي جهاني‌شان وزنه‌برداري ايران را به آينده اميدوار کردند
روزبهروز قوی‌تر می‌شویم
علی داودی هر‌چند از برخوردهای گذشته دلخور است، به آینده خودش و وزنه‌برداری خوش‌بین است
لیلی خرسند
رفتن روی سکوی جهانی با 3مدال(۲ مدال نقره دوضرب و مجموع و برنز یک‌ضرب) بهترین فرصت بود تا علی داودی حرف‌هایی را که در این چند‌ماه در دلش نگه داشته باشد، بزند. داودی وزنه‌بردار دسته فوق‌سنگین، نماینده ایران در بازی‌های المپیک پاریس بود اما آنجا نتوانست روی سکو برود. او چند روز پیش در بحرین و در مسابقات قهرمانی جهان صاحب مدال نقره شد و اگر داوران کمی مهربان‌تر بودند، شاید حالا او عنوان قهرمان جهان را داشت. داودی در این چند روز صحبت‌هایی را مطرح کرده؛ اینکه در المپیک مسئولان کمیته ملی المپیک و وزیر وقت ورزش، کمترین توجهی را به وزنه‌برداری نداشتند و حتی موقع وزنه‌زدن او کسی از آنها در سالن مسابقه نبود. داودی بی‌پرده نقد می‌کند و می‌گوید که ترسی از زدن این حرف‌ها ندارد.
بعد از بازی‌های المپیک که با اتفاقات خوبی همراه نشد، گرفتن مدال نقره در قهرمانی جهان باید لذتبخش باشد.
خیلی خوب بود. نتیجه زحمات و تمریناتی را که داشتیم، گرفتم. البته اگر ناداوری نمی‌شد می‌توانستم به طلا هم برسم. به هر حال بحرین میزبان بود و چون خودش هم در وزن ما ورزشکار داشت، داوران خیلی به من سخت گرفتند. وزنه‌ای که من زدم، خطایی نداشت. این از بدشانسی من بود. در المپیک پاریس هم می‌توانستم به مدال برسم ولی برخورد مسئولان وقت وزارت ورزش و مسئولان کمیته ملی المپیک در روحیه ما تأثیر بدی گذاشت.
صحبت‌هایی درباره برخورد مسئولان داشتید، واقعا اگر آنها مدیریت بهتری در کاروان داشتند و نگاهشان تبعیض‌آمیز نبود، شما می‌توانستی بهتر کار کنی؟
فکر میکنم جواب این سؤال مشخص باشد و نیازی به توضیح نیست. قطعا تأثیر می‌گذاشت. آنها به همه رشته‌ها سر زدند و در تمرینات‌شان حاضر شدند اما با ما کاری نداشتند. مسئولان وقت عشق دوربین بودند و چون فکر می‌کردند که من در سنگین‌وزن شانسی برای مدال ندارم، ترجیح دادند برای رشته‌های دیگر وقت بگذارند. به هرحال رفتار آنها تبعیض‌آمیز و حتی ظالمانه بود.
وزیر ورزش عوض شده اما مسئولان کمیته ملی المپیک هستند. نمی‌ترسید که این حرف‌ها به ضرر شما تمام شود؟
چرا بترسم، مگر حرف غیرمنطقی می‌زنم؟ من از هیچ‌کسی ترسی ندارم و این حرف‌ها را به‌خود آنها هم می‌زنم.
شاید نتایج و عملکردی که وزنه‌برداری قبل از المپیک گرفته بود، آنها را مجاب کرده بود که در این رشته مدالی به‌دست نمی‌آید.
اگر اینطور بود نباید سر مسابقه مصطفی جوادی هم می‌رفتند. کمیته ملی المپیک یک تیم عریض و طویل با خودش به پاریس برده بود و دنبال دیده شدن بودند.
از وزنه‌برداری صحبت کنیم. تغییرات فدراسیون و کادر فنی در این مدت چقدر به نفع ورزشکاران بوده؟
دوستانی که امروز در فدراسیون هستند، بهتر از دوره قبلی کار می‌کنند و امکانات خیلی بهتری هم در اختیار ورزشکاران گذاشته‌اند. در این دوره وزنه‌برداری پوست‌اندازی هم داشت و تیم جوان‌تر شد. درکل شرایط بهتری داریم.
به‌نظر می‌رسد اعتماد به کادر فنی هم جواب داد. بعد از المپیک هجمه‌ای علیه سرمربی تیم ملی راه افتاد اما فدراسیون او را حفظ کرد. تغییر سرمربی می‌توانست به تیم صدمه بزند؟
ثبات خیلی مهم است. هر قدر ما با کادر فنی بیشتر تمرین کنیم و بیشتر هماهنگ باشیم، همانقدر می‌تواند در کار ما تأثیر مثبت بگذارد.
چقدر به آینده امیدوارید؟
ما همیشه امیدواریم. امید نداشته باشیم، حتی نمی‌توانیم تمرین کنیم. ما با امید تمرین می‌کنیم و روزبهروز قوی‌تر می‌شویم.
آیت شریفی که بود، علیرضا یوسفی هم اضافه شد. بیشتر‌شدن رقبا را چطور می‌بینی؟
خیلی کمک‌کننده است. عالی است، رقیب بیشتر و قوی‌تر باشد، انگیزه برای کار کردن و بهتر شدن هم زیاد می‌شود.
یک دوره‌ای حسین رضازاده و رکوردهایش دست‌نیافتنی بود، یک دوره هم ایران بهداد سلیمی و سجاد انوشیروانی را همزمان روی سکوی قهرمانی داشت. دوست داری کدام دوره را دوباره تجربه کنی؟
هر دوره افتخارآمیز و تاریخی بودند، تجربه هر دوی آن دوره‌ها برای ما افتخار دارد.
هدف اول؛ پرچم ایران
علیرضا یوسفی امیدوار است وزنه‌برداری به روزهای خوب برگردد، روزهایی که وزنه‌برداری ایران روی سکوی اول جهان و المپیک بود
از هیجان روز مسابقه و مدال دور شده و با احتیاط بیشتری حرف می‌زند. نه می‌خواهد گردن رقبا را بشکاند و نه وعده‌ای برای مدال‌های بعدی می‌دهد. علیرضا یوسفی، پسر سنگین‌وزن ایران است که چند روز پیش در مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی جهان و در حرکت دوضرب به مدال طلا رسید، نه‌تنها مدال طلای او که هیکل درشت، فریاد‌هایش موقع زدن وزنه، خط و نشان‌هایی که برای رقبا کشید و... او را به چهره خاص تبدیل کرد. یوسفی وزنه‌بردار آینده‌دار ایران است، کسی که می‌خواهد سال‌های سیاه اخیر را جبران کند.
اولین مدال جهانی در رده سنی بزرگسالان دلچسب بود؟
مدال خیلی خوبی بود. خدا را شکر که توانستم به این مدال برسم و شرمنده مردم نشوم.
مدال در حد انتظار بود؟
با توجه به وزنه‌هایی که در تمرینات زده بودم می‌دانستم که می‌توانم به این مدال برسم.
به عقب برگردیم، به جایی كه علیرضا یوسفی وزنه‌بردار شد، چرا و چطور این رشته را انتخاب کردی؟
بچه که بودم خیلی تپل بودم و یکی از دوستان پدرم پیشنهاد داد به باشگاه وزنه‌برداری بروم. آن‌موقع 9سالم بود و مربیانی که آنجا بودند، گفتند که می‌توانی وزنه‌بردار خوبی شوی. من هم از همان موقع وزنه‌زدن را شروع کردم. البته از 13سالگی تمریناتم جدی‌تر شد. یک سال بعد از آن هم به اردوهای تیم ملی دعوت شدم و از همان سال هم با تیم‌های ملی رده‌های سنی در مسابقات جهانی و آسیایی مسابقه دادم تا امسال که به تیم ملی اصلی رسیدم.
پشیمان نیستی؟
نه راضی‌ام و ممنون‌دار پدر.
در رده جوانان نفر اول سنگین‌وزن بودی و الان هم که مدال طلای دوضرب را گرفتی. به‌نظر می‌رسد که آینده طلایی در انتظارت باشد. به هر حال جوان‌تر از بقیه رقبای این وزن هم هستی.
نمی‌دانم. من امیدوارم که طلاهای جوانان را بتوانم در بزرگسالان هم تکرار کنم. لالایان از ارمنستان که در مسابقات بحرین قهرمان سنگین‌وزن شد، شرایط سنی خوبی دارد. من با همه کسانی که هستند باید رقابت کنم و فقط باید سعی کنم که افزایش رکورد داشته باشم.
فاصله‌ای را که هست، به‌خصوص در یک‌ضرب چطور می‌توانی جبران کنی؟
همه‌‌چیز دست خداست. نمی‌شود گفت چند‌ماه و چند سال طول می‌کشد. باید تلاش کنم و نتیجه را ببینم.
در این چند سالی که وزنه‌برداری ایران افت داشت، حسرت روزهایی را نمی‌خورید که در دسته فوق‌سنگین حسین رضازاده، بهداد سلیمی و... روی سکوی اول بودند؟
به هرحال شرایط اذیت‌کننده‌ای بود ولی تیم ملی نیاز به پوست‌اندازی داشت و این پوست‌اندازی هم زمان‌بر بود. تغییرات در وزنه‌برداری صبر و حوصله می‌خواهد. ورزش رکوردی است و در یک شب نمی‌شود به یک رکورد خوب رسید. وزنه‌برداری، کشتی و بسکتبال نیست که یک مدت کوتاه تمرین کنی و بتوانی پیشرفت داشته باشی. ما صبر و تلاش کردیم و الان تقریبا به شرایط خوبی رسیده‌ایم و حتما سال‌های آینده اتفاق خوب بیشتری هم می‌افتد.
رقبای داخلی را چطور می‌بینی؟
علی داودی و آیت شریفی رقبای خوبی هستند.
در این سال‌ها بیشتر دنباله‌رو حسین رضازاده بودی یا بهداد سلیمی؟
من ترجیح می‌دهم کار خودم را انجام بدهم و با کسی کاری نداشته باشم.
اعتبار از دست رفته وزنه‌برداری ایران دوباره برمی‌گردد؟
هر کاری که ما می‌کنیم، برای این است که پرچم کشور را بالا ببریم. هدف اول ما ایران است و هدف دوم خودمان هستیم. امیدوارم مسئولان هم رسیدگی بیشتری داشته باشند تا بهتر بتوانیم به هدفمان برسیم.
چه رسیدگی‌هایی؟
مثلا اینکه خانواده من مستأجر هستند، من خودم شغلی ندارم. داشتن خانه و شغل از رکن‌های اصلی زندگی است.
اینکه خانواده خانه از خودش ندارد، روی تمرینات شما تأثیر میگذارد؟
به هر حال آنها خانه داشته باشند، من هم راحت‌تر تمرین میکنم و دیگر دغدغه اجاره خانه ندارم. روزهایی که من در اردو نیستم، خانواده مجبور است برایم هزینه کند، من که درآمدی ندارم.
فدراسیون حقوقی نمی‌دهد؟
فقط وقتی در اردوهای بلندمدت هستیم، حقوق داریم. البته که فدراسیون برای ما سنگ‌تمام میگذارد ولی خب روزهایی که در اردو نیستم و باید تمرین کنم، هزینه‌هایی دارم که خانواده باید پرداخت کند.
هزینه شما هم که زیاد است، حجم غذا و کیفیت متفاوت، مکمل‌ها و... پول زیادی می‌خواهد.
دقیقا همینطور است. به‌خاطر این است که توقع دارم مسئولان بیشتر کمک کنند.
