سودای وزیر بیکاران

علی ربیعی، وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی در تازه‌ترین اظهارنظرش خود را وزیر بیکاران دانست و گفت: وزیر این افراد هستم تا این قشر به شغل دست یابند.
 این چهره اقتصادی دولت گذشته و حاضر حسن روحانی چه سهمی از ایجاد اشتغال جدید و حفظ اشتغال موجود دارد؛ درحالی‌که متولی بخش‌های مختلف اقتصادی از صنعت و کشاورزی گرفته تا تجارت و خدمات با دیگر وزرای اقتصادی دولت است، آیا او نسخه‌ای برای نجات لشکر میلیونی بیکاران دارد؟ راه خطایی که دولت‌های ایران در این سال‌ها در پیش گرفته‌اند، سودای ایجاد اشتغال از طریق تزریق منابع مالی و بانکی بوده و گویا این راه اشتباه قرار است بازهم ادامه یابد که مصداق بارز آن را می‌توان در اشتغال‌زایی روستایی با تکیه بر منابع صندوق توسعه ملی دانست؛ حال آنکه وقتی محیط کسب و کار و قوانین ناظر بر بازار کار از یک سو ضامن حقوق کارگران و شاغلان فعلی و از سوی دیگر مانع جذب نیروهای بیکار و اشتغال‌زایی جدید است، تکیه بر اشتغال‌آفرینی و حفظ اشتغال موجود با سیاست پول‌پاشی ثمربخش نخواهد بود. وزیر بیکاران اگر به فکر ایجاد اشتغال است باید بیش از آنکه تکیه بر درخت لرزان بایدها و نبایدهای اشتغال‌زایی باشد، بهتر است در اندیشه تقویت ریشه‌های بازار کاری پویا و کارا و مبتنی بر رشد اقتصادی پایدار باشد. کم کردن از هزینه‌های اشتغال‌زایی و حمایت از بخش خصوصی و افزایش بهره‌وری می‌تواند علی ربیعی و وزرای آینده کار ایران را به وزرای شاغلان تبدیل سازد؛ وگرنه همچنان وزیر بیکاران خواهد ماند.