هَزاران پارسی در سرزمین هزار ایزد

در میان سبک‌های رایج شعر فارسی، «سبک هندی» یکی از سبک‌های مهم ادبیات فارسی است. این سبک اغلب در ایران به‌ویژه اصفهان و هند رواج داشته و به همین دلیل در دوران اخیر سبک هندی نام گرفته است. این سبک شعری از اوایل قرن یازدهم تا اواسط قرن دوازدهم به‌مدت 150سال در ایران، هند و آسیای صغیر معمول بود. برای آشنایی بیشتر با این سبک ادبی، کتاب تحقیقی و پژوهشی «هزاران پارسی در سرزمین هزار ایزد» با عنوان فرعی بررسی محتوامحور سبک هندی با تکیه بر زندگی 4شاعر نابختیار عصر صفوی، اثری مشترک از 2مولف، محمدرضا بیرنگ و کمال شفیعی به‌تازگی در انتشارات سوره‌مهر به چاپ رسیده است. کتاب با نگاهی آکادمیک به نگارش درآمده و از هزار شاعر در متن آن نام برده شده است. «هزاران پارسی در سرزمین هزار ایزد» تاریخ ادبیات را در ۳ قالب ادبیات ملی، منطقه غرب و شاعران اسدآباد که چهارمیر بوده‌اند، بررسی می‌کند. این کتاب از 2بخش تشکیل شده؛ بخش اول با عنوان «داستان کاروان کوچ» با سرفصل‌های «کوتاه و مختصر از ادبیات»، «جایگاه صفویه در نظام سیاسی ایران»، «تکثر ادبی»، «کشمیر یا ایران صغیر» اطلاعات جامعی از ادبیات در دوران صفویه به‌دست مخاطب می‌دهد و بخش دوم با عنوان «چهارمیر در اقلیم کشمیر» به 4شاعر نابختیار اهل اسدآباد یعنی میرالهی اسدآبادی، میرزا عبدالغنی اسدآبادی، میرمغیث‌الدین محوی و میرجلال‌الدین می‌پردازد که مزار همگی در هندوستان است. در پایان کتاب هم اعلام و کتابنامه جای گرفته است. به‌گفته کمال شفیعی، یکی از مولفان این اثر، کلمه «هزاران» به‌معنای پرندگان خوش‌آواز و «سرزمین هزار ایزد» به‌معنای سرزمین هزار خداست. درواقع سرزمین هزار ایزد کنایه‌ای از سرزمین هند است. «هزاران پارسی در سرزمین هزار ایزد» با شمارگان 300نسخه و در 592صفحه به قیمت 345هزار تومان از سوی انتشارات سوره مهر منتشر شده که در بازار کتاب ایران موجود است.