من صعود را پیش‌بینی می‌کنم

جواد نصرتی | خبرنگار:

در آستانه بازی حساس ایران با پرتغال در آخرین دور مرحله گروهی، توییتر فارسی، یکی از بامزه‌ترین و در عین حال پرامیدترین موج‌هایی را که کاربران به راه‌انداخته‌اند تجربه می‌کند. فرمول، ‌کاملا ساده است: کاربران یک توییت را بازنشر می‌کنند و نظر پیش‌بینی خود را درباره پیروزی ایران برابر پرتغال، با عبارت «من به‌عنوان کسی که... » شروع می‌کنند. ویژگی این موج توییتری این است که به همان اندازه که بامزه است، امیدوارانه هم هست. تقریبا تمام توییت‌ها با این فرمول، بر پیروزی ایران برابر پرتغال و صعود به دور دوم جام جهانی تأکید دارند. وجه بامزه توییت‌ها، انتساب‌های عجیب و خلاقانه کاربران به فوتبال و فوتبالیست‌هاست. هر کاربر، از تجربه روابط فردی‌ای که با فوتبالیست‌های سرشناس داشته به‌عنوان پیش‌زمینه‌ای برای ابراز نظر تخصصی‌اش برای پیش‌بینی پیروزی ایران استفاده می‌کند و همین‌جاست که فرصتی برای خندیدن و لذت بردن از خلاقیت ذاتی توییتر فارسی ایجاد می‌شود. فقط این نمونه‌ها را داشته باشید تا بدانید وقتی از بامزگی کاربران صحبت می‌کنیم از چه صحبت می‌کنیم: «من به‌عنوان کسی که علی پروین مریض باباش بوده قطعا می‌گم صعود می‌کنیم...»، « من به‌عنوان کسی که پژمان جمشیدی و علیرضا منصوریان و حمید درخشان رو از نزدیک دیده، محمد پنجعلی به مدرسه‌شون اومده و مغازه علی دایی هم سال‌های سال سر کوچه‌شون بوده....»، «من به‌عنوان کسی که یه بار عادل فردوسی‌پور تو دانشگاه شریف ماشین زانتیای نوک مدادیش رو ترمز کرد تا من از خیابون رد شم...»، «من البته به‌عنوان کسی که پسرداییش یه دفعه توی اتوبوس تهران-اصفهان کنار عابدزاده نشسته...» و.... جدا از این بامزگی، موضوع مشترک نهفته در تمام این توییت‌ها، امیدواری عجیب و بسیار زیاد بیشتر کاربران توییتر فارسی به پیروزی ایران برابر پرتغال و صعود به دور دوم است. این موج چندین روز است جریان دارد و از آن می‌توان به‌عنوان یکی از شاخص‌ترین موضوعات وحدت‌آفرین توییتر فارسی در سال‌های اخیر یاد کرد. با توجه به چنین فضایی، پیش‌بینی انفجار احساسات میهن‌پرستانه و شادی خارج از تصور در توییتر فارسی بعد از پیروزی برابر پرتغال در بازی امشب اصلا کار سختی نخواهد بود. توییتر فارسی، به امید زنده است!



***

نه جنگ نه صلح

خط مرزی میان 2 کره در مدار 38درجه، دهه‌ها یکی از محافظت‌شده‌ترین مناطق نظامی بوده است و نمادی از تقابلی که برای چندین دهه جهان را شکل داد. بعد از شکست ژاپن در جنگ جهانی دوم، شبه‌جزیره کره‌شمالی دوپاره شد. در آن دوران، هر ارتش پیروزی که زودتر به جایی می‌رسید، حکومتی تحت‌الحمایه تشکیل می‌داد. در آن نقطه از دنیا، ارتش‌های پیروزی ارتش سرخ شوروی بودند و ارتش آمریکا. اولی از شمال وارد شبه‌جزیره شد و دومی، از جنوب. این 2 ارتش، ‌در مدار 38درجه خطی مرزی تشکیل دادند و بعد از آنکه برگزاری انتخابات در سراسر شبه‌جزیره کره منتفی شد، ‌شمالی‌ها برای خودشان به رهبری کیم ایل سونگ، پدر بزرگ رهبر فعلی کره‌شمالی، حکومتی کمونیست تشکیل دادند. در چنین روزی در سال 1951میلادی، نیروهای نظامی کره‌شمالی، از مدار 38درجه عبور و عملا تمام کره‌جنوبی را اشغال کردند. مدتی بعد، براساس قطعنامه شواری امنیت، ‌نیروهای نظامی بین‌المللی که عمده آنها را نیروهای آمریکایی تشکیل می‌دادند به شبه‌جزیره اعزام شدند و این بار عملا تمام بخش بالایی مدار 38درجه اشغال شد. با ورود میلیون‌ها سرباز چینی تحت عنوان نیروی داوطلب به شبه‌جزیره، ‌دوباره شمال سئول را گرفتند و دوباره آمریکایی‌ها شمالی‌ها را تا مدار 38درجه عقب راندند. در تابستان 1953آتش‌بس و نه صلح میان شمال و جنوب اعلام شد و این وضعیت، تا همین امروز ادامه دارد. البته امیدواری‌ها برای برپایی صلح در شبه‌جزیره کره، بعد از دیدار رهبران 2 کشور که اخیرا برگزار شد تقویت شده است و 2 کشور وعده همکاری در این زمینه داده‌اند.