همه تار و مار، جز طارمی!

بهروز رسایلی

در سال‌های اخیر موج بزرگی از حضور بازیکنان ایرانی در لیگ‌های اروپایی شکل گرفت؛ آنچه دلایل متنوعی داشت. گروهی از بازیکنان دنبال پیشرفت فنی بودند، برخی از سبک متفاوتی از زندگی استقبال می‌کردند و عده‌ای هم با توجه به افزایش قیمت ارز، دستیابی به درآمد دلاری و یورویی را اولویت قرار داده بودند. هر چه بود لیگ پرتغال هم به یکی از مقاصد جذاب فوتبالیست‌های ایرانی تبدیل شد؛ یک پایانه پرترافیک که مدام بازیکنان کشورمان به آن رفت‌وآمد داشتند. با این همه، مرور تجربیات و سرنوشت آنها نشان می‌دهد در اغلب موارد این ترانسفرها دست‌کم از نظر فنی با شکست مواجه شده است. شاید چیزی که طی روزهای اخیر این بحث را داغ کرده، بازگشت علیرضا بیرانوند و پیام نیازمند به لیگ برتر باشد؛ 2گلر ملی‌پوش باکیفیت که با تجربه‌ای مطلقا شکست‌خورده از پرتغال به تیم‌های باشگاهی خود بازگشتند. آیا واقعا لیگ پرتغال، بهشت موعود است؟

   استثنایی به اسم طارمی
جست‌وجوی فهرست مسافران ایرانی لیگ پرتغال کار چندان سختی نیست. آنچه در پایان چنین جست‌وجویی باقی می‌ماند اما، اثبات دوباره این واقعیت است که غیراز استثنایی به نام مهدی طارمی و البته امیر عابدزاده که دوران خوبی در ماریتیمو داشت، بقیه بازیکنان ایرانی در این کشور وقت تلف کرده‌اند. همین بیرانوند و نیازمند که به‌تازگی به لیگ ایران بازگشتند، در بواویشتا و پورتیموننزه اصلاً موفق نبودند. سهم آنها مدت‌ها نیمکت‌نشینی بود و البته هر از گاهی هم که به میدان می‌رفتند توقعات را برآورده نمی‌کردند. پیام نیازمند در قامت یک استعداد کم‌نظیر و حتی مدعی پوشیدن پیراهن شماره یک تیم ملی به پرتغال رفت، اما امروز تنها تصویری که از دوران لژیونر بودن او پیش چشم ماست، شکست 7گله و سنگین پورتیموننزه با حضور پیام برابر پورتو است؛ یک شب تلخ و اسفبار. محمد محبی هم دیگر بازیکن ایرانی لیگ پرتغال بود که امسال به ایران برگشت و به عضویت استقلال درآمد. او گویا به‌عنوان بخشی از رضایتنامه شهریار مغانلو به سانتاکلارا پیوست و به ندرت به بازی گرفته شد. جالب اینجاست که خود شهریار هم در آن تیم خیلی کم بازی می‌کرد. جعفر سلمانی هم دیگر بازیکن ایرانی است که بعد از یک دوره حضور ناموفق در پورتیموننزه به ایران برگشت و او نیز پیراهن استقلال را پوشید.

   کدام تیم ایرانی از آلکمار 4گل می‌خورد؟
ما در 3فصل اخیر یک نماینده دیگر هم در پرتغال داشته‌ایم؛ علی علیپور، مهاجم پرتلاش پرسپولیس که ابتدا راهی ماریتیمو شد و بعد از 2فصل بازی برای این تیم به عضویت ژیل‌ویسنته درآمد. آمار گلزنی او به‌طور کلی چنگی به دل نمی‌زند، اما نگران‌کننده‌تر از آن، سطح کیفی تیم علیپور است. این تیم همین هفته گذشته در بازی پلی‌آف لیگ کنفرانس اروپا با 4 گل برابر آلکمار شکست خورد؛ پرسش اینجاست که واقعا چند تیم لیگ برتر ایران ممکن است در رویارویی با تیم هلندی متحمل چنین شکستی شوند؟ پرسپولیس، استقلال، فولاد، سپاهان و... آیا 4گل از آلکمار می‌خورند؟ سؤال سختی است، اما به هر حال علیپور در تیمی با این سطح کیفی هم عمدتا نیمکت‌نشین است. او البته برابر آلکمار فیکس بود، اما در بازی لیگی اخیر ژیل‌ویسنته برابر فامالیسائو فقط 20دقیقه به بازی گرفته شد.

تجارت سودآور برای پرتغالی‌ها
این وسط اما یک نکته بامزه هم وجود دارد؛ اینکه به‌نظر می‌رسد پرتغالی‌ها یاد گرفته‌اند بازیکن ایرانی بخرند و بعد هم او را با قیمت بالاتر به‌خودمان بفروشند یا قرض بدهند! شهریار مغانلو، محمد محبی و پیام نیازمند مصداق‌های این داستان هستند. سپاهان برای یک سال قرض گرفتن نیازمند، 200هزار دلار به‌حساب پورتیموننزه واریز کرده است. هر طوری حساب کنید، رفت و برگشت این بازیکنان به‌شدت به نفع تیم‌های پرتغالی تمام شد و حداقل در مورد محبی و نیازمند، هنوز این2 بازیکن تحت قرارداد باشگاه‌های آن کشور هستند. یک خسته‌نباشید جانانه به مدیران ایرانی!