جشن‌های مردمی

خاطره جمعی ما سال‎‌‎ها بود غرور پیروزی را نچشیده بود. در سال‎‌‎های جنگ چندبار این اتفاق به‎‌‎صورت سراسری افتاد. اولینش پیروزی‎‌‎های اولیه سال‎‌‎هال60 و شکست حصر آبادان و آزادی شهرهای بستان و چزابه بود. مهم‎‌‎ترینش اما 3خرداد61 بود که با صدای جاودانه محمود کریمی علویجه، گوینده رادیو، ماندگار شد؛ «شنوندگان عزیز توجه فرمایید، خونین‌شهر، شهر خون آزاد شد». 
دیگر توی شهر و روستا کسی سر از پا نمی‎‌‎شناخت. همه ریخته بودند توی خیابان و به هم لبخند می‎‌‎زدند و شیرینی می‎‌‎دادند و از خوشی پایکوبی می‌کردند. مثل روز فرار شاه. فوق‎‌‎العاده‎‌‎های کیهان و اطلاعات پرچم پیروزی بود و مردم بعد از سال‎‌‎ها نشاطی عمیق را حس کردند.
22بهمن 64 هم این اتفاق تکرار شد. باز هم جوانان ایرانی حماسه ساختند و درحالی‎‌‎که سالی سخت داشتیم، فاو را فتح کردند. این فتح در بی‎‌‎نظیرترین عملیات آبی- خاکی قرن بیستم موجب جشن و شادی مردم در خیابان‎‌‎ها شد.
آخرین جشن بزرگ جنگ 2سال بعد از جنگ اتفاق افتاد؛ در 26مرداد 69که نخستین گروه آزاده‎‌‎های ایرانی وارد خاک ایران شدند. از همان شهرهای مرزی تا تهران و اصفهان و تبریز و مشهد مردم در شهرها، محله‎‌‎ها و مسیرها خوش‎‌‎خوشان از آزاده‎‌‎ها استقبال می‎‌‎کردند.