شیلنگ وزارتخانه

فرورتیش رضوانیه ـ  روزنامه‌نگار

«زنگ هشدار کمبود آب در تهران» یک تیتر تکراری است که تابستان هر سال رسانه‌ها آن را منتشر می‌کنند. امسال به‌دلیل شرایطی که ویروس همه‌گیر کرونا ایجاد کرده، مصرف آب افزایش چشمگیری داشته. طی ماه‌های گذشته بسیاری از مردم علاوه بر اینکه روزی چندین نوبت دست‌‌هایشان را می‌شویند، بلکه حتی مجبورند اقلامی را که از فروشگاه خریداری کرده‌اند نیز شست‌وشو دهند. 
به‌طور کلی حل مشکل اسراف در مصرف آب به چند دلیل دشوار است. آب آشامیدنی باید در گالن و بطری فروخته شود تا قدر آن را بدانیم، نه اینکه داخل لوله باشد و برای شستن فرش و اتومبیل و کف پارکینگ از آن استفاده کنیم. کمتر کسی می‌داند که هر کولر آبی در طول شبانه‌روز آب مصرفی مورد نیاز یک انسان را می‌بلعد. تا زمانی که کنتور آب ساکنان آپارتمان‌ها مشترک است و هزینه قبض بین ساکنان به‌صورت مساوی تقسیم می‌شود، نمی‌توان انتظار داشت که فرهنگ صرفه‌جویی نهادینه شود و شهروندان هشدار سازمان آب مبنی بر بستن کنتور مشترکان پرمصرف را جدی بگیرند. آب در ایران بسیار ارزان است. همانطور که بسیاری از مردم به‌دلیل وحشت از قبض برق نمی‌خواهند کولر گازی نصب کنند، درباره آب هم باید چنین اتفاقی رخ دهد و گران شود تا به آن احترام بگذاریم. از سوی دیگر، از سال۸۴ به بعد حفر چاه‌های غیرمجاز آسیب وحشتناک و جبران‌ناپذیری را به سفره‌های زیرزمینی ایران تحمیل کرده ولی همچنان آبیاری کشاورزی در بسیاری از مناطق به روش‌های سنتی انجام می‌شود و گاهی کشاورزان محصولات پرآب را در مناطق کم‌آب کشت می‌کنند. نباید تجسم کنید، نیروی خدماتی یک وزارتخانه شیلنگ به‌دست می‌گیرد و پیاده‌رو را می‌شوید، چون می‌داند آب یک ساختمان دولتی هیچ‌وقت قطع نمی‌شود. بعد عابران این صحنه را می‌بینند و لج می‌کنند و می‌گویند ما هم بلدیم آب‌بازی کنیم. بعضی از مردم به دریای خزر و خلیج‌فارس خیره می‌شوند و با خود می‌گویند: «این همه آب هست، اینا الکی می‌گن آب نیست که ما مصرف نکنیم تا صادرش کنند!‌» و کسی نیست که به آنها بگوید، آب شیرین رودخانه است که تصفیه می‌شود و داخل لوله می‌آید، نه آب شور دریا!