روستاییان «گلر» توقف در محرومیت

سید امیرحسین عظیمی/ زاهدان - خبرنگار


در 75 کیلومتری غرب نیک‌شهر در مرکز بلوچستان به سمت شهر بِنت حرکت کردیم. بعد از آن 50 کیلومتر را با موتورهای مشهور به شکاری ساعت‌ها در کوه و کمر رفتیم تا به «‌گَلُر» رسیدیم. جایی که در آن گویی زندگی سال‌هاست که فراموش شده.  گلر، از روستاهای کپرنشین سیستان ‌و بلوچستان، این روزها با کم‌آبی هم دست و پنجه نرم می‌کند.
قهر فراگیر طبیعت در چند سال گذشته موجب شده است عمده عشایرنشینان این استان یکجانشین شوند. عشایری مانند گَلُری‌ها که تا همین چند وقت پیش ییلاق، قشلاق کردن زندگی‌شان بود، حالا نه آبی برای ییلاق کردن برایشان مانده و نه‌هوایی برای قشلاق.
دهیار دهستان «سرگوَست» که گَلُر بخشی از آن ا‌ست، می‌گوید: یکجانشین شدن گلری‌ها و تشکیل این روستا حرف یک سال و 2 سال نیست. خیلی سال است این عشایر اینجا بدون هیچ امکاناتی ساکن شده‌اند به این امید که به آنها خدمت‌رسانی شود.
عیسی پور‌بلوچ در گفت‌وگو با همشهری می‌افزاید: خدا را شکر با بارش‌های امسال، این روستا سرسبز شده است و روستاییان می‌توانند اندک دام و احشام خود را نگه دارند. اگر همین بارش خدادادی هم نبود روستاییان نمی‌توانستند به هیچ چیز دلخوش کنند. حدود 200 نفر از کوه‌نشینان این روستا در کپر زندگی می‌کنند. کپرهایی که مردم با چوب و گِل و هرچه در بیابان و کوه پیدا کرده‌اند، ساخته‌اند. آنها از هر شاخصی که برای زندگی یک انسان لازم است محرومند. مدرسه و خانه بهداشت ندارند. برق و آب و جاده هم برایشان آرزو است. نوزادان «‌گَلُر» در همین کپرها با همان روش‌های قدیمی زایمان به دور از چشم پزشک و پرستار و بهورز به‌دنیا می‌آیند.