پرستوها به لانه بازنمی‌گردند

مسعود پویا 

ماجرای قتل همسر دوم محمدعلی نجفی آن‌قدر عجیب، تکان‌دهنده و جنجالی هست که انبوهی از شایعات و خبرهای غیررسمی درباره‌اش به راه بیفتد. چیزی که فعلا درباره‌اش قطعیت وجود دارد این است که شهردار اسبق تهران همسر جوانش را به قتل رسانده است. درباره دلایل و انگیزه‌های این قتل روایت‌ها بسیار است. همچنین درباره اینکه میترا استاد که بود و چگونه وارد زندگی نجفی شد، اینکه این ماجرا یک عاشقانه تلخ و تراژیک است یا با داستانی معمایی، سیاسی سروکار داریم و انبوهی روایت و خرده‌روایت دیگر که این روزها در فضای رسمی و غیررسمی منتشر می‌شوند، بر پیچیدگی این پرونده می‌افزایند. 
در بازار داغ شایعه، داستان پرستوها هم پروبال زیادی گرفته و پررنگ‌تر از همه این سال‌ها مطرح شده. واکنش تند یک خبرگزاری اصولگرا درباره داستان پرستوها و تکذیب ماجرا در عین قابل پیش‌بینی بودن، به حساسیت‌هایی که درباره موضوع وجود دارد تایید کرد.
اما قصه پرستو و سینما؛ حافظه تصویری ما سرشار از فیلم‌ها و سریال‌هایی است که در آنها زنان جوان برای کسب اطلاعات یا ضربه‌زدن به شخصیتی سیاسی یا امنیتی وارد زندگی‌شان می‌شوند و در پوشش محبوبه کارشان را پیش می‌برند. نمونه‌های خارجی آن‌قدر زیادند که هرکس با هر میزان فیلمی که دیده می‌تواند آثاری با این مضمون را به خاطر بیاورد. مثال روشن و واضحش هم سری فیلم‌های جیمزباند است که در آنها انواع و اقسام زن‌های اغواگر در طول بیش از نیم قرن سر راه مأمور007 قرار گرفته‌اند. زن‌هایی که یکی از زیرشاخه‌های فم‌فتال‌ها در سینما محسوب می‌شوند. مهم‌ترین دلیل اینکه چرا در سینمای ایران نمونه‌های مشابهی  وجود ندارد را باید در تکذیب کل ماجرا سراغ گرفت. تاکنون هیچ نهاد رسمی‌ای حضور پرستوها در آسمان امنیتی ایران را تایید نکرده و با حساسیت‌های موجود طبیعی است که هیچ فیلمسازی نتواند در این باره فیلم بسازد. هرچند در این سال‌ها فیلم‌هایی چون «خصوصی» (حسین فرح‌بخش 1391) را داشته‌ایم ولی حتی در خصوصی هم در نهایت با دختر جوانی سروکار داریم که درگیر ماجرایی عاطفی با یک روزنامه‌نگار- سیاستمدار می‌شود و در این مسیر جانش را از دست می‌دهد. دختر جوانی که هرچه هست قطعا پرستو نیست. طبیعی است در سینمایی که هنوز نمی‌شود درباره برخی رخدادها فیلم ساخت، نتوان به موضوعی پرداخت که همیشه تکذیب شده و از سطح شایعه به خبر ارتقا نیافته.