ذهن زیبا
اختلال خود‌زشت‌پنداری
یکی از تلاش‌های افراطی تأیید گرفتن اجتماعی تلاش بیش از حد برای زیباتر شدن است. اگرچه آراستگی در حد نرمال آن می‌تواند یکی از نشانه‌های سلامت روانی باشد اما صرف انرژی و هزینه بیش از حد برای زیباتر شدن از منظر روانشناس‌ها یک اختلال روانی است. مبتلایان به اختلال بدشکلی بدن یا صورت، دارای افکار وهم‌آلودی درباره ظاهر خود هستند. خودزشت‌پندار‌ها برای مشاهده ایراد‌های جزئی اندام و صورت خود میکروسکوپ دارند و برای مشاهده زیبایی‌های خود تلسکوپ. نگرانی‌ها درباره ظاهر ممکن است شامل هر نقطه‌ای از بدن شود، اما رایج‌ترین نقاط، صورت و سر هستند. برای مثال، افراد ممکن است مشغله‌های ذهنی درباره عیوب خیالی یا جزئی داشته باشند که دربرگیرنده پوست (برای مثال؛ آکنه، لک‌ها، منافذ، چروک‌ها، جای زخم یا سوختگی)، بینی (برای مثال؛ نگرانی درباره بزرگ‌بودن، پهن‌بودن، صاف‌نبودن یا نامتناسب‌بودن بیش از حد بینی) یا موهایشان (برای نمونه، نازک بودن، تاس بودن، ریزش مو، پرمویی بدن، جنس مو یا تقارن) باشد. آنها بخش زیادی از انرژی جسمی و روانی خود را صرف پوشاندن ایراد‌هایی می‌کنند که گاهی اصلا به چشم کسی نمی‌آید. به گزارش سایت سایکولوژی‌تودی، فقط در آمریکا، نرخ اختلال بدشکلی بدن در میان افرادی که عمل جراحی زیبایی انجام می‌دهند ۷ تا ۸ درصد و در میان افرادی که به مسائل پوستی می‌پردازند ۱۵ درصد است. این آمار به‌طور حتم در ایران چندین برابر است. بنابراین برای برطرف کردن این اختلال نیز گام نخست مراجعه به روانشناس است.
در همینه زمینه :
