نكته بازی

شما یادتان نمی‌آید!
بار دیگر به دربی تهران رسیدیم و همچنان یک سؤال قدیمی در ذهن‌مان زنده است؛ اینکه داستان تقسیم سکوها با نسبت 90 به 10 به سود تیم میزبان چه شد؟ شما یادتان نمی‌آید اما یک زمان قرار بود حالا که سرخابی‌ها یک ورزشگاه مشترک دارند، دست‌کم روز میزبانی هر‌کدام از آنها در دربی 90درصد سکوها به هواداران آن تیم اختصاص بیابد تا مزیتی ایجاد شود و مسئله میزبانی فقط روی کاغذ نباشد. این شبیه همان کاری است که سال‌هاست در فوتبال ایتالیا در مورد میلان و اینتر انجام می‌دهند. با این حال، این داستان در فوتبال ایران یکی، دو سالی مطرح شد و بعد کاملا از یاد رفت. نگفتیم ورزشگاه بسازید؛ لااقل سکوها را به نفع میزبان توزیع کنید. همین کار را هم نمی‌توانید انجام بدهید؟

وقتی نمی‌آید، از کجا بپرسیم؟
با وجود اینکه انتظار می‌رفت جواد نکونام حداقل در نشست خبری قبل از دربی حضور بیابد و به روند دوری خود‌خواسته‌اش از کنفرانس‌ها پایان بدهد، چنین اتفاقی رخ نداد و این‌بار هم مهدی هاشمی‌نسب از سوی استقلالی‌ها رودرروی خبرنگاران قرار گرفت. در همین نشست از کمک‌مربی استقلال پرسیده شد چرا خود سرمربی به کنفرانس نمی‌آید، هاشمی‌‎نسب هم گفت: «در این مورد از خود نکونام سؤال کنید.» خب استاد، اگر آقا‌جواد افتخار می‌داد و به نشست می‌آمد که اصلا دلیلی برای طرح این موضوع وجود نداشت! وقتی نکونام راهی کنفرانس نمی‌شود، خبرنگاران چطور به او دسترسی پیدا کنند و سؤال بپرسند؟ جواد در این مدت فقط یک‌بار در نشست حاضر شده که مربوط به بعد از بازی با استقلال خوزستان بوده. همه زمان آن هم به تک‌گویی او در مورد تنهایی‌اش گذشت!

ما و این همه خوشبختی؟
به‌تازگی برخی مسابقات فوتبال در ایران با صدای 2گزارشگر پخش می‌شود. این، سرویسی است که از سال‌ها پیش در خیلی از شبکه‌های بین‌المللی در اختیار مخاطبان قرار می‌گرفته تا آنها گزارشگر مورد علاقه‌شان را انتخاب کنند. گاهی حتی برخی مسابقات در این شبکه‌ها، علاوه بر صدای چند گوینده، صرفا با صدای محیط استادیوم پخش می‌شود تا اگر کسی دوست داشت بازی را بدون صدای گزارشگر و با فضای ورزشگاهی ببیند هم این امکان را داشته باشد. در هر صورت این گزینه به‌تازگی به تلویزیون کشور اضافه شده که به هر حال قابلیت خوبی است. در همین راستا گفته می‌شود دربی امروز هم با صدای 2گزارشگر پخش می‌شود؛ پیمان یوسفی و محمد سیانکی. تصدیق بفرمایید که انتخاب یک نفر از بین این دو عزیز خیلی کار سختی است. ما و این همه خوشبختی محاله!