تعظیم به اسکوربرد!

بیشتر از ضدحمله برق‌آسای تیم‌ملی بلژیک، حرکت فریبنده روملو لوکاکو و ضربه دقیق ناصر چادلی در آخرین ثانیه‌های نبرد شیاطین‌سرخ با تیم‌ملی ژاپن، نمایش شجاعانه سامورایی‌ها به یکی از قاب‌های ماندگار و فراموش‌نشدنی جام بیست‌و‌یکم تبدیل شده است. به‌نظر می‌رسید آنها بعد از دریافت گل دوم از بلژیک و به تساوی‌کشیده‎ شدن بازی، به دفاع مشغول می‌شوند تا مسابقه به وقت‌های اضافه برود اما هوندا و هم‌تیمی‌ها با همه وجود به طرف دروازه حریف هجوم بردند و تلاش کردند تا در آخرین لحظات بازی، تیبو کورتوآ را غافلگیر کنند. ژاپن در پایان بازی به نتیجه دلخواه‌اش دست پیدا نکرد اما تقریبا در همه 90دقیقه، فوتبالی استثنایی را در مقابل یکی از پرستاره‌ترین تیم‌های ملی دنیا به نمایش گذاشت. فوتبالی که تماشای آن برای مردم ژاپن، اهمیتی کم‌تر از نتیجه مسابقه نداشت. آنچه ژاپن در برابر حریف‌اش انجام داد، فراتر از «نتیجه‌گرایی» به‌نظر می‌رسید. درست بر خلاف تیم‌ملی فوتبال ایران که همه راه‌ها در اطراف آن تنها به نتیجه خلاصه شده‌اند. بازی زیبا، خلق موقعیت، به‌وجد آوردن تماشاگرها و نمایش جسارت در زمین، جایی میان برنامه‌های تیم‌ملی ندارند. در تیم کی‌روش، بستن فضاها و دور نگه داشتن توپ از دروازه خودی، مهم‌ترین ارزش‌ها به شمار می‌روند. در این شرایط، غیرمنتظره نیست که «نتیجه» هر بازی، اهمیتی افراطی برای تیم‌ملی و هوادارانش پیدا کند. 
فوتبال هجومی، همواره هواداران خاص خودش را داشته است. یک نمایش زیبا و پرموقعیت، گاهی اهمیت نتیجه را کمرنگ می‌کند. همین حالا پرسپولیسی‌ها، بدون وقفه از مصطفی دنیزلی به‌عنوان سرمربی محبوب‌شان در تیم نام می‌برند. مردی که با قرمزها حتی یک جام به‌دست نیاورد اما با نمایشی شورانگیز و رو به‌جلو، در هر شرایطی تماشاگران تیمش را سرگرم می‌کرد. پرسپولیس در دو سال گذشته، قهرمان لیگ‌برتر شده اما علاقه‌مندان به این باشگاه، هنوز به پرسپولیس لیگ پانزدهم علاقه بیشتری دارند. تیمی که در نهایت دست‌اش به جام نرسید اما یکی از جذاب‌ترین پرسپولیس‌های تاریخ به شمار می‌رفت. خاطره خوب هواداران رم با ترکیب‌های هجومی و دلچسب زدنیک زمن، پشت هیچ نتیجه‌‌ای محو نمی‌شود. همان‌طور که در ایران از تیم ناکام اما دوست‌ داشتنی بلاژویچ، به نیکی یاد می‌کنند. در فلسفه سرمربی پرتغالی تیم‌ملی اما، فوتبال هجومی جایگاهی ندارد. او حتی در روزهایی که سرمربی ستاره‌ای مثل کریس رونالدو در تیم‌ملی پرتغال بوده، به نتیجه‌گرا بودن و پیروزی حداقلی اعتقاد داشته است. 
در نگاه کارلوس کی‌روش، فوتبال قرار نیست در طول 90دقیقه احساس لذت را برای تماشاگرها به‌وجود بیاورد. بلکه تماشاگرها باید در پایان بازی از اعداد درج شده روی اسکوربرد لذت ببرند. این مربی تا امروز در ایران نتایج نسبتا خوبی به‌دست آورده است. کی‌روش البته هنوز نتوانسته تیم‌اش را قهرمان آسیا کند و یا به رویای صعود از مرحله گروهی جام‌جهانی جامه عمل بپوشاند اما در فوتبال ایران، صعود به دو دوره متوالی از جام‌جهانی دستاورد قابل قبولی به‌نظر می‌رسد. با این وجود در آینده‌ای نزدیک، همه قضاوت‌ها درمورد و او و تیمش، بر اساس نتایج جام ملت‌های2019 شکل خواهند گرفت. مرد پرتغالی تاثیراتی بر تیم‌ملی گذاشته که شاید فراتر از نتایج هر تورنمت باشند اما در عمل با اصرار بیش از حد بر نتیجه‌گرایی، شرایطی را به‌وجود آورده که درمورد تیم او تنها از نتیجه هر مسابقه صحبت شود. این بار ناداوری، اخراج و بدشانسی نیز از او و تیمش پذیرفته نخواهند شد. همه هواداران تیم‌ملی انتظار دارند ایران به هر قیمتی در جام ملت‌ها به یک نتیجه مطلوب برسد و به‌نظر می‌رسد هر اتفاقی غیر از فینالیست‌شدن این تیم، پروژه کی‌روش در فوتبال ایران را با یک پایان تلخ همراه خواهد کرد.