ضرورت تربیت معنوی کودکان

وقتی صحبت از تعلیم و تربیت می‌شود، اغلب پدر و مادرها ذهنشان به ‌سوی ایجاد شرایط ایده‌آل برای درس خواندن فرزندشان سوق پیدا می‌کند، برای سال تحصیلی آنها برنامه‌ریزی می‌کنند و در تهیه لوازم تحصیلی سنگ تمام می‌گذارند تا فرزندشان خوب درس بخواند و شاگرد نمونه مدرسه شود. در این میان شاید خیلی تربیت معنوی پررنگ نباشد چرا که بیشتر والدین به کسب نمره بالا اهمیت زیادتری می‌دهند. علیرضا رحیمی، نویسنده کتاب کودک، در این‌باره حرف‌های ارزنده‌ای بازگو می‌کند: «قبل از هر چیز باید بدانیم تربیت معنوی یا دینی چیست؟ تربیت دینی، تربیتی براساس مفاهیم و معیارهای دینی است. تربیت دینی، در یک معنا فراهم کردن فرصت‌های طبیعی و درون‌یاب است تا افرادی خود با تجربه شخصی و الهام از فطرت خویش، بارقه الهی بخش دین را کشف کنند. برای پاسخ به این سؤال باید به 3واژه توجه کنیم؛‌یادگیری، تربیت و آموزش. یادگیری در حوزه روانشناسی و علوم‌شناختی تفسیر می‌شود. یادگیری تغییر شخصیت-هویت است. هرآنچه در انسان تغییر ایجاد کند یادگیری است  عموما ما نمی‌فهمیم چگونه، ولی تغییر رخ می‌دهد. اگر ما یک لیوان جوهر در دریاچه بریزیم دریاچه تغییر کرده است ولی ملموس نیست. استمرار این امر باعث تغییر رنگ در دریاچه می‌شود. تربیت نیز چیزی جز یادگیری نیست‌. ساختار وجودی ما از طریق یادگیری تغییر می‌کند و تربیت آن یادگیری‌هایی است که به سود ماست. تربیت یادگیری نافع است. تربیت معنوی یعنی مربی بتواند مسیر رسیدن بچه‌ها به امور معنوی را تسهیل کند.
نوشته‌ها و کتاب‌های ما در زمینه ادبیات دینی باید به‌گونه‌ای باشد که همه رهیافت‌های زندگی را به کودک نشان دهد؛ به‌طور مثال در داستانی که می‌خواهد کودکان را به نمازخوانی تشویق کند، می‌بینیم که این کودک در داستان به پدرش سلام نمی‌دهد و در خانه نمازش را نمی‌خواند و فقط در مسجد این اتفاق انجام می‌شود.»
آنچه مسلم است تربیت دینی، یکی از ضرورت‌های عصر حاضر است که با رویکردی نوین تلاشی جدی می‌طلبد. امروزه شیوه‌های آموزش و تربیت دینی از شکل سنتی و ابتدایی به شیوه‌های جدید تبدیل شده،؛ به‌طوری‌که خانواده از یک سو و به شکل غیررسمی به تربیت و آموزش دینی فرزندان می‌پردازد و از سوی دیگر دستگاه‌ها و نهادی مختلف تعلیم و تربیت همچون آموزش و پرورش، عهده‌دار آموزش و پرورش تربیت دینی در جامعه هستند.