40 در؛ کنار پل ورسک

می‌گویند سرخپوست‌ها با دود از کوهی به کوه دیگر با هم ارتباط می‌گرفتند و حتی با علامت‌هایی خاص اطلاعات ضروری را منتقل می‌کردند. علت ساخته شدن تمام قلعه‌ها و دژهای مسیر باستانی فیروزکوه بر فراز قله‌ها علاوه بر اشراف به محیط اطراف و محافظت بیشتر، فرستادن علامت‌های خاص با دود برای آگاهی دیگر دژ‌ها از حمله دشمن بوده و تمام دژهای طول مسیر فیروزکوه از بالا باهم در ارتباط بوده‌اند. از گردنه گدوک مسیر با شیب تندی به پایین می‌رود و در طول مسیر شانه‌هایی خاکی در ارتفاع درست کرده‌اند که اگر خودروهای سنگین به‌علت شیب تند و داغ شدن لنت، ترمز بریدند در این ترمزگیرها متوقف شوند. ایستادن یا استراحت در این ترمزگیر‌های به ظاهر ساده بسیار خطرناک است. ما با احتیاط در گوشه ایمنی از جاده توقف کردیم تا دژی دیگر را در آسمانخراش کوه‌های سوادکوه ببینیم. قبل از دژ مازیار در دامنه  کوه منظره‌ای خاص وجود دارد به‌نام 3 خط طلا. روزی که قرار شد راه‌آهن شمال ایران را بسازند کسی فکر نمی‌کرد تبدیل به شاهکاری مهندسی شود و پل ورسک به‌علت ارتفاع زیادش در گینس ثبت شود.
در قسمتی از این خط آهن مسیر را به شکل 3 پله روی دامنه کوه اجرا کردند که قطار را قادر می‌سازد صعودی ۶۰۰ متری را با شیبی ملایم طی کند. به‌خاطر شگفتی مهندسی نام آن را 3 خط طلایی نامیدند.
درست کمی جلوتر از 3 خط طلا دژ مازیار از داخل جاده دیده می‌شود. این قلعه با مساحتی بیش از یک هکتار که در قسمت شرقی و غربی آن دروازه‌هایی وجود داشته که اکنون تنها بقایایی از آن باقی‌مانده و از کنار پل ورسک شروع می‌شود و تا برج آتش یا آتشگاه قلعه به سمت جاده پل سفید امتداد پیدا می‌کند. دژ مازیار اواخر حکومت ساسانیان در زمان اسپهبدان مازیار ساخته شده و به همین دلیل به آن دژ مازیار و یا قلعه 40در می‌گویند. محل توقف ما در جاده فیروزکوه نمای جنوبی قلعه را نشان می‌دهد. برای رسیدن به بالای کوه و دیدن قلعه از نزدیک باید به سمت پل ورسک می‌رفتیم که بخش میانی قلعه به آن متصل است.