فرهنگ و زندگی
نماد کتابفروشی محلی
حمیدرضا محمدی
«یکی از غصه‌های پدرم این بود که چرا کار کتابفروشی را انتخاب کرده است. گاهی من هم از خودم این سؤال را می‌پرسم، اما از طرفی فکر اینکه کاری فرهنگی انجام می‌دهم، مرا راضی نگه می‌دارد.»
مهدی نودهی‌راد، مدیر کتابفروشی فردوسی
بعضی جاها به‌سبب قدمت و کسوت، به مرور دهور، محمل و معبر خاطره‌سازی و خاطره‌بازی شده‌اند و تعطیل و یا تخریب‌شان مهر پایانی می‌زند بر نوستالژی چند نسل.
کتابفروشی فردوسی تجریش از آن جاها بود که در سال‌های نیمه دهه50، نمادی از کتاب و کتابخوانی در شمیران شده بود. جایی که درست ۵۶سال کتاب فروخت و در ترویج و ترغیب فرهنگ مطالعه نقش بی‌بدیلی ایفا کرد اما جمعه‌شب، مدیر آن، مهدی نودهی‌راد با انتشار یادداشتی در صفحه‌اش، خبر از به محاق رفتنش داد.
فردوسی را محمدعلی نودهی‌راد در سال١٣۵۵ تأسیس کرد. او اهل تهران نبود و وقتی در سال١٣٣٨ در ٢۴سالگی‌اش به پایتخت آمد، مدتی در یکی از کتابفروشی‌های مؤسسه انتشارات امیرکبیر مشغول شد تا آنکه در ابتدای دهه 40 با یک شریک، در ابتدای خیابان دربند و در مجاورت بیمارستان تجریش، کتابفروشی ۶متری کوچکی راه‌انداخت و 5سالی طول کشید تا کاروبارش رونق گرفت و کار بلد شد. اما وقتی گسترش بیمارستان و درنتیجه تملک اراضی پیرامون آن، در دستور کار قرار گرفت، نودهی ناچار شد دکانی تازه برای خود دست‌وپا کند تا آنکه همین مغازه کنونی در ضلع شمال غربی میدان تجریش، در ابتدای خیابان سعدآباد را مناسب یافت و آن را ٣۵٠هزار تومان قسطی ابتیاع و در این‌جا هم سنت چهارشنبه‌های خود را حفظ کرد که به انقلاب و جمهوری می‌رفت تا کتب مطلوب برای کتابفروشی را خریداری کند.
نودهی بزرگ اما در سال١٣٧٧ درگذشت و آن را برای فرزندش، مهدی میراث گذاشت و او هم در آغاز دهه 80 نونوارش کرد و ٢۴سال، اداره‌اش را ادامه داد و مدیر و مالکش بود تا همین چند روز پیش. پدر و پسر بیش از نیم‌قرن کتابفروشی کردند و کتاب فروختند و نشان و نشانه‌ای شدند از کتابفروشی محلی - و در کنار کتابفروشی زمینه در همین محله تجریش (خیابان مقصودبیک) که متعلق به کریم و گلی امامی بود و طی سال‌های ١٣۶٢ تا ١٣٧٩ فعالیت کرد - معتبرترین کتابفروشی شمیران بود.
فردوسی حق بزرگی بر گردن خیلی‌ها دارد. و برای همین هم هست که خیلی‌هایمان با آن خاطره ساخته‌ایم، و البته جایش تا همیشه خالی خواهد ماند.
