زندگی مکتوب
ترمز گردشگران بی‌مبالات را در هرمز بکشید
فاطمه عباسی
صفحات گردشگری و طبیعت‌گردی در فضای مجازی پر است از عکس‌های جزیره‌ای چند رنگ با مناظر بکر و سنگ‌های منحصر‌به‌فرد. سواحل قرمز، سیاه و زرد با شن‌هایی که زیر نور مهتاب مانند الماس می‌درخشند. دره‌هایی که سنگ‌هایش شبیه مجسمه‌اند. غارهای نمکی و چند رنگ که به رنگین‌کمان معروفند. خانه‌هایی به سبک و سیاق معماری سنتی جنوبی‌ها با مردمی خونگرم و دوست‌داشتنی؛ عکس‌ها متعلق به هرمز است، نگین خلیج‌فارس و جزیره‌ای بکر و دورمانده از عوارض مدرنیته و شلوغی‌های شهرهایی مانند تهران. اما واقعیت با عکس‌هایی که در صفحات مجازی دیده‌ایم، مطابقت چندانی ندارد.
در سال‌های اخیر سواحل سرخ هرمز زیر انبوهی از زباله مدفون شده است. هرچه میزان و تعد‌اد مسافرت گردشگران به سواحل افزایش می‌یابد، آلودگی و انباشت زباله بیشتر می‌شود. جزیره در فصول گرم کمتر مورد توجه است. اما در زمستان و اوایل فرورد‌ین چنان زیر پای زباله‌ها می‌افتد که آن‌همه رنگ و آهنگ و زیبایی، به تلی از زباله تبدیل می‌شود. ۱۵روز نوروز نمونه عینی فوران زباله است. در سال‌های اخیر شاید تنها زمانی که هرمز کمی رنگ آرامش به‌خود دید، زمستان سال پیش بود که کرونا پای مسافران را از جزیره برید. اما امسال با فروکش کردن کرونا و برقراری مسافرت‌ها، یک‌بار دیگر سواحل این جزیره بکر، پر از بطری‌های پلاستیکی و انواع و اقسام زباله شده است. نتیجه‌اش هم به جز منظره‌ای نازیبا، انواع بیماری‌ها مانند حصبه و شبه حصبه، انگل‌های روده‌ای، اسهال، فلج اطفال، سالک پوستی و احشایی و غیره است که از طریق آلودگی ناشی از مواد زائد جامد در آب، هوا و خاک حاصل می‌شود. چاره‌اش هم مدیریت صحیح گردشگری در هرمز و بالابردن فرهنگ سفر در میان گردشگران است. چرا که ادامه این ماجرا می‌تواند محیط‌زیست و زیبایی‌های جزیره را به سرعت نابود کند. هرمز، می‌تواند جزیره‌ای با خاک‌های رنگی و سنگ‌های دیدنی و دره‌های زیبا باقی بماند و در عین حال می‌تواند تا چند سال دیگر تبدیل به کوهی از زباله و مشکل و معضل شود. این دو راهی به تصمیم مسئولان و فرهنگ گردشگران بستگی خواهد داشت.
