ترور پهپادی الکاظمی و اعتراف به شیوه آمریکایی

حسن رشوند- دبیر گروه سیاسی

یک هفته از اقدام به ترور مصطفی‌الکاظمی، نخست‌وزیر عراق می‌گذرد. این ترور ناموفق که حرف و حدیث‌های بسیاری را هم در پی داشت، دومین ترور با پهپاد در بغداد طی 2 سال اخیر است. نخستین ترور به دستور دونالد ترامپ صورت گرفت و در آن سردار قاسم سلیمانی و ابومهدی مهندس و چند تن دیگر به شهادت رسیدند.
گرچه در مورد ترور دی‌ماه 98تقریبا همه‌‌چیز مشخص بود اما در مورد ترور الکاظمی نکات مبهم زیاد است و مهم‌تر از همه اینکه، پای کدام کشور در میان است؟
حادثه بامداد یکشنبه 16آبان در بغداد، واکنش‌های بسیاری به همراه داشت. گرچه مقامات ایرانی ازجمله حسین امیرعبداللهیان، وزیر امور خارجه و علی شمخانی، دبیر شورای‌عالی امنیت ملی این سوءقصد را محکوم کردند، اما خبرسازترین موضوع پس از این ترور سفر سردار اسماعیل قاآنی، فرمانده سپاه قدس به عراق و دیدار با مقامات این کشور ازجمله نخست وزیر و رئیس‌جمهور این کشور بود. سفری که به‌گفته برخی منابع خبری به دعوت خود الکاظمی انجام شد. به‌هرحال، هر چقدر مقامات ایرانی و مواضع آنها در این‌باره همسو بوده‌، مقامات آمریکایی تناقض و تضاد داشته‌اند.

ادعاهای سنتکام و رویترز و تکذیب آنها
ژنرال «فرانک مک‌کنزی»، فرمانده نیروهای تروریستی آمریکا در منطقه (سنتکام) پیش‌تر مدعی شده بود که گروه‌های مسلح وابسته به ایران حمله پهپادی به اقامتگاه الکاظمی در منطقه سبز بغداد را انجام داده‌اند و خبرگزاری رویترز هم مدعی شد که پهپادهای استفاده شده در این سوءقصد، ایرانی است، اما مقام‌های آمریکایی اخیرا اعتراف کرده‌اند که این ادعا، اتهامی بی‌اساس است.
به گزارش ایرنا، شبکه «ان‌بی‌سی نیوز» آمریکا روز گذشته مصاحبه‌هایی با چند مسئول پیشین آمریکایی درباره سوءقصد اخیر به منزل نخست‌وزیر عراق را منتشر کرده است که خبرسازی معمول رویترز را با توسل به دروغ‌پردازی آشکار کرده است.
براساس این گزارش، چند مقام بلندپایه نظامی آمریکا، برخی مسئولان سابق و چند کارشناس منطقه‌ای با وجود اتهام‌زنی اولیه بعضی مقام‌های آمریکایی می‌گویند تلاش برای ترور نخست‌وزیر عراق نمی‌تواند کار ایران باشد. «داگلاس سیلیمان» سفیر اسبق آمریکا در عراق یکی از این شخصیت‌هاست که می‌گوید: ترور مصطفی الکاظمی، منافع راهبردی ایران را نه‌تنها تامین نمی‌کند بلکه آن کشور (ایران) را دچار زنجیره‌ای از مشکلات «در مرزها» خواهد کرد؛ بنابراین چنین اقدامی نمی‌تواند کار ایران باشد. او توضیح می‌دهد که «اگر ایران چنین دستوری برای حمله به الکاظمی داده باشد من بسیار شوکه و شگفت‌زده خواهم شد. ایران نمی‌خواهد عراق کاملا متزلزل را شاهد باشد.» «نورم رول» یکی از مدیران سابق سازمان جاسوسی آمریکا که ۳۴‌سال در سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا فعالیت داشته و در خاورمیانه نیز سال‌ها کار کرده به ان‌بی‌سی‌نیوز گفته «حمله به الکاظمی هرگز در راستای منافع راهبردی ایران نیست» و چنین نتیجه می‌گیرد که اتهام‌زنی به ایران، منطقی به‌نظر نمی‌رسد.

کارشناس‌های عراقی چه می‌گویند؟
این اظهارات مقام‌های آمریکایی درحالی مطرح شده‌اند که «کاظم الحاج»، کارشناس امور امنیتی و راهبردی عراقی می‌گوید پهپادهای مهاجم به منزل «مصطفی الکاظمی» نخست‌وزیر عراق، ساخت فرانسه است.
الحاج در گفت‌وگو با شبکه تلویزیونی «دجله» با ذکر مختصات پهپادهای مهاجم با استناد به تصاویر منتشر شده از آن و نیز مهمات نصب شده روی این پرنده‌ها، تصریح کرد که این پهپادها فرانسوی است.
در همین حال «حیدر البرزنجی»، پژوهشگر و ناظر مسائل سیاسی عراق در گفت‌وگو با شبکه «العهد» عراق از پرواز هواپیماهای آمریکایی بر فراز منطقه سبز بغداد (محل اقامت نخست‌وزیر عراق)، لحظاتی پیش از سوءقصد پهپادی به منزل الکاظمی خبر داد.
در کنار این اظهارات، موضوع سؤال‌برانگیز دیگر این است که سامانه ضدهوایی پیشرفته سیرام، مستقر در سفارت آمریکا که از کیلومترها دورتر، کوچک‌ترین اهداف پروازی و تهدیدهای هوایی را رصد و رهگیری می‌کند به شکل بی‌سابقه و عجیبی در شب حادثه حمله پهپادی به منزل نخست‌وزیر عراق خاموش بود؛ موضوعی که همچنان برای افکار عمومی محل ابهام و سؤال است. چنان‌که تحسین الخفاجی، فرمانده عملیات مشترک عراق گفت که به این پرسش (فلج شدن یکباره سامانه سیرام) باید کارشناسان پاسخ دهند و ما با آمریکایی‌ها درحال تبادل‌نظر درباره این تعلل سامانه دفاع هوایی هستیم. صرف‌نظر از سیرام و اهمال آن، پرسش دیگر ناظران این است که چرا آژیر خطر سفارت آمریکا در بغداد که حتی در شرایط عادی هم برای اقدام‌های تمرینی و رزمایش و آمادگی نیروهای اشغالگر فعال می‌شود در شرایط عملیاتی اینچنینی سکوت اختیار کرد و بعد از اصابت پهپاد به منزل نخست‌وزیر عراق، فعال شد؟ ناظران با استناد به نشانه‌های متعدد اینچنینی معتقدند آمریکا در سوءقصد به منزل نخست‌وزیر عراق در بامداد یکشنبه گذشته، دست دارد؛ موضوعی که البته نه عجیب است و نه دور از ذهن!