تازه‌های نشر/ میراث صنعتی؛ از مفهوم تا مصداق

کتاب «میراث صنعتی؛ از مفهوم تا مصداق» نوشته پیروز حناچی و سارا تیمورتاش را به تازگی انتشارات دانشگاه تهران منتشر کرده است.
انتقال از دوران قبل از صنعتی شدن به دوره صنعتی در اقتصاد در اواخر قرن نوزدهم و بعد از آن به دوران پساصنعت در اواخر دهه ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ میلادی، سبب شد برخی از شاخص‌ترین تغییرات در طراحی شهری اتفاق بیفتد. فضاهای صنعتی متروکی که در دل شهرها قرار داشتند یا کاربری آنها با فعالیت‌های شهری تناسبی نداشت، تغییر کاربری یافتند. انطباق مجموعه‌های صنعتی با نیازهای روز جامعه زمینه حضور آنها را در زندگی معاصر فراهم کرد و سبب حفظ میراث صنعتی شهرها شود. عبارت میراث صنعتی از اینجا متولد شد و توانست جایگاه خود را در ادبیات حفاظت و توسعه شهرها رسمیت ببخشد، در نتیجه فضاهای کارخانه‌ای و هر آنچه نمایشی از صنعت را به‌دنبال داشت نیز شایسته طبقه‌ای جدید در میراث فرهنگی کشورها شد.
در ایران اگر چه گام‌های ابتدایی در راه حفظ این آثار برداشته شده، این اقدام‌ها پراکنده و بدون خط‌مشی مشخصی است. هنوز چارچوب حقوقی برای حفاظت از میراث صنعتی پایه‌گذاری نشده است و سیاست‌های فرهنگی ایران شامل موضوعات مرتبط با میراث صنعتی نمی‌شود. در واقع فقدان برنامه مدیریتی یکپارچه، برخورد سلیقه‌ای با آثار را در پی داشته و در بسیاری موارد حتی اقدام‌های موازی را سبب شده است. در نتیجه تهدید بزرگی موضوعات صنعتی را رو به ویرانی و انحطاط می‌برد و جامعه برای همیشه آنها را از دست خواهد داد. از دست رفتن کاربری معماری صنعتی در دل شهرها و عدم‌توفیق اجتماعی آن، سرنوشتی جز تخریب و پی افکندن بنایی نو از جنس روزمره برای آنها مقدر نمی‌کند. خوشبختانه این موضوع از ابتدای دهه ۹۰ در دانشگاه تهران در کانون توجه قرار گرفت و پژوهش‌های متعددی روی این موضوع انجام شد، همچنین همسو با اقدام‌های جهانی، نمایندگی کمیته بین‌المللی میراث صنعتی در ایران و مؤسسه پژوهشی فرهنگ و هنر دانشگاه تهران ایجاد شد. به موازات میراث صنعتی از مفهوم تا مصداق فعالیت‌های پژوهشی، تلاش برای اقدام‌های ترویجی و برگزاری کنفرانس‌ها و کارگاه‌های مرتبط با موضوع دنبال شد و چشم‌انداز و جایگاه خود را پیدا کرد. متاخرترین ثمره آن موضوع حفاظت و استفاده مجدد از کارخانه سیمان ری بوده است.
پیروز حناچی، استاد دانشگاه تهران در بخشی از مقدمه این کتاب آورده است: « کتابی که توسط کمیته بین‌المللی میراث صنعتی منتشر و به‌عنوان دستورالعمل حفاظت و شیوه مواجهه با فضاهای صنعتی ملاک عمل است، توسط نگارندگان ترجمه شده، اما این کتاب سعی دارد مفاهیم حوزه میراث صنعتی را به زبانی خلاصه و ساده‌تر بیان کند. مصداق‌هایی از تجربیات جهانی هم در انتها آورده شده که فقط شامل نمونه‌های خارجی است. از آنجا که در کتاب «بازخوانی تجارب اجرایی انطباق پذیری و استفاده مجدد از میراث صنعتی در ایران» به‌طور مفصل به نمونه‌های داخلی پرداخته‌ایم، از تکرار آن در این بخش پرهیز شد.
حفاظت از میراث صنعتی، افزون بر آنکه هویت ما را پاس می‌دارد، معماری صنعتی کنونی ما را نیز دچار تحول می‌کند و غفلت از این آثار سبب از دست رفتن پیاپی ثروت‌های فرهنگی ما خواهد شد. با وجود آنکه در واجد ارزش بودن بناهای صنعتی شکی باقی نمانده، فعالیت علمی و عملی در این حوزه کمرنگ است. امید است پژوهش‌ها در این حوزه تداوم یابد و موجب حفاظت، حمایت، مشارکت عمومی و توسعه سایتهای میراث صنعتی شود.»
این کتاب 178صفحه‌ای به بهای 54هزار تومان در قطع وزیری منتشر شده است.

  مرا در انتهای دنیا خواهی یافت

«مرا در انتهای دنیا خواهی یافت» رمانی است نوشته «نیکلا بارو» با ترجمه سجاد تبریزی، که به تازگی از سوی نشر خزه منتشر شده. نویسنده در این رمان ماجرای یک گالری‌دار پاریسی را روایت می‌کند که یک روز صبح نامه‌ای از یک زن دریافت می‌کند. همین اتفاق، سرآغاز نامه‌نگاری‌های شورانگیزی بین شخصیت اصلی داستان و این زن ناشناس است. مخاطب هم پابه‌پای گالری‌دار پاریسی پیش می‌رود تا بتواند هویت این زن را کشف کند.
نیکلا بارو نام مستعار نویسنده‌ای آلمانی ـ فرانسوی است که فقط با دو رمان، به یکی از چهره‌های سرشناس عرصه کمدی رمانتیک تبدیل شده. او بعد از موفقیت کتاب «لبخندِ زنان یا طرز تهیه یک وعده عشق»، رمان «مرا در انتهای دنیا خواهی یافت» را منتشر کرد که این کتاب هم به یک کتاب پرفروش بین‌المللی تبدیل شد. رمان اول او نیز توسط همین مترجم به فارسی ترجمه شده است. «مرا در انتهای دنیا خواهی یافت» در ۱۸۴صفحه، به قیمت ۴۵ هزار تومان منتشر شده است.