مدرسه‌ای که به سختی می‌رویم

فرهاد یلدا| خبرنگار:

«در مجموعه ما فقط حرف مدرسه و معلم و دانش‌آموز نیست. ما در هر قسمت از مستندها به زندگی و شرایط گذران آن در میان روستای مورد نظر هم می‌پردازیم و عملا به نوعی مستند قوم‌نگارانه دست یافته‌ایم که مخاطب را با خود همراه کرده ‌است.» این جملات ابتدایی گفت‌وگو با کارگردان جوانی است که این روزها مستندش در شبکه2 سیما مخاطبان پروپاقرصی پیدا کرده‌است. حسین فاطمیان، کارگردان مجموعه مستند «غوغای بی‌هیاهو» که تا‌کنون 13قسمتش در شبکه2 سیما روی آنتن رفته و قرار است همین تعداد قسمت دیگر هم ادامه داشته باشد، درباره شکل‌گیری ایده ساخت این مستند مرتبط با مدارس خاص در کشور به همشهری می‌گوید: «نخستین بخش این مستند را بر‌اساس گزارش یکی از خبرگزاری‌ها درباره دانش‌آموزی به‌نام آرزو ساختم. معلم او در یکی از روستاهای دورافتاده کشور روزانه 2ساعت برای رسیدن به مدرسه در مسیر صعب‌العبور پیاده‌روی می‌کرد. بعد از ساخت این مستند که درواقع آن را برای شرکت در جشنواره‌های خارجی ساختم، خیلی اتفاقی گذرمان به صداوسیما افتاد و خیلی زود مورد توجه قرار گرفتیم.» فاطمیان که تصمیم دارد این مجموعه مستند را تا قسمت26 تحویل شبکه2 سیما بدهد و فعلا 18قسمت آن را تولید کرده، همچنین می‌گوید: «راستش را بخواهید چین سال‌ها مدعی بود که کوچک‌ترین مدارس دنیا را در اختیار دارد اما مجموعه مستند ما این موضوع را اثبات می‌کند که مجموعه مدارس مینیاتوری متعلق به ایران است. وقتی ما در بلوچستان مدرسه کپری با 2دانش‌آموز داریم می‌توان با قطعیت از مالکیت مدارس خاص و کوچک و ویژه در کشور سخن گفت. فکرش را بکنید در روستای بادام‌شیرین شهرکرد در حوالی کوهرنگ مدرسه‌ای داریم که معلم آن روزی 5 ساعت برای رسیدن به مدرسه در راه است.» کارگردان مجموعه «غوغای بی‌هیاهو» همچنین از بازخورد بسیار خوب پخش این مستندها در میان مخاطبان می‌گوید و خبر از مخاطب 82درصدی این برنامه در شبکه2 سیما می‌دهد. مستندهای تولید شده او همگی دارای خصلت‌های خاصی هستند؛ اول اینکه هیچ کدام از این مستندها مصاحبه با شخص ندارد و برخلاف بسیاری از مستندهای تلویزیونی و سینمایی که این روزها مرسوم شده، کسی در آنها رو به دوربین حرف نمی‌زند. موضوع دیگر استفاده از صداهای محیطی به‌جای موسیقی است که در این مستندها حال و هوای ویژه‌ای به‌وجود آورده است. مجموع این عوامل، باعث شده است که «غوغای بی‌هیاهو» به‌رغم گزندگی و تلخی‌اش بر دل مخاطب بنشیند.