تولدی دیگر در راه است!
در یکی از همین روزهای برفی آخر دی، این چهار نفر از من و یاسمن رضائیان،در محیط مدرسهشان، پذیرایی گرمی کردند:
مادرم ریحان میچیند
وقتی که کوچک بودم فکر میکردم هرچیزی در دنیا رنگی مخصوص به خود دارد. مثلاً درختها همیشه سبز نبودند. آنها گاهی آبی بودند چون در نظرم به آسمان شبیه بودند.
گاهی کلمهها جفتوجور نمیشوند تا یک متن را بسازند. همهچیز مهیاست برای نوشتن؛ ایده داری، خلوت برای فکر و تمرکز داری، وقت داری، اما جای چیزی خالی است که موتور نوشتن را گرم کند.
از آنهایی نیست که از بچگی دوست داشتهاند نویسنده شوند. خودش میگوید همیشه میخواسته کارتونیست روزنامه شود و در دوران دانشگاه کمیکاستریپی را بهنام «ایگدوف» برای روزنامهی دانشگاه مریلند طراحی میکرده است.
دستهگلی از نرگس
قدیمها مادران وقتی برای فرزندانشان قصه میگفتند تا بخوابند، ترجیعبندی به قصه اضافه میکردند که حُسن ختام بود: «دستهگلی از نرگس، داغت نبینم هرگز!»
دوچرخه خانهى همه است
اینجا دوچرخه است؛ خانهی تمام نوجوانان. فرقی ندارد نوجوان امروز باشند یا دیروز یا حتی پریروز! فرقی ندارد دههی شصتی باشند، دههی هفتادی باشند یا دههی هشتادی. اگر یکبار طعم همرکابی با دوچرخه را چشیده باشند، خودشان را دوچرخهای و دوچرخه را خانهی خودشان میدانند.
