کلانشهر تهران دیگر مانند سابق باغ ندارد؛ هرچه هست در است و دیوار. خیلی از کهنسالان تهرانی که آن روزهای دوردست را در حافظه دارند، این دو جمله ابتدای گزارش ما را بر زبان می‌آورند و نفس را با آه بلندی، به نشانه افسوس، دمساز می‌کنند.