گفت وگو
یک اتفاق
نسیم ادبی
وصال بناری: بازیگر توانمند سینما و تئاتر که به‌عنوان یکی از بازیگران نمایش «آبی مایل به‌صورتی» در رقابت جشنواره بین‌المللی فجر امسال شرکت می‌کند. با پیشینه‌ای که از نسیم ادبی می‌دانیم و با تلاش و کوشش بسیار او جایگاه قابل قبولی در حوزه تئاتر برای خود کسب کرده است.
خانم ادبی احوال جشنواره امسال چطور است؟
طبیعتا هر جشنواره‌ای یک شکل برگزاری و یک شعار خاص برای خود دارد. این جشنواره هم یک شکل بین‌المللی و یک وجه ملی برای خود دارد که روند گزینش آثار در آن، خاص خودش است؛ همانطور که سیاست‌ها و برنامه‌های اجرایی خاص خود را دارد، حتی اگر ما از آنها چندان اطلاعی نداشته باشیم. می‌توان گفت چون بزرگ‌ترین جشنواره سالانه ایرانی محسوب می‌شود، وجودش الزامی است و مورد استقبال هم قرار می‌گیرد و انصافا هم خوب است. خصوصا بخش رقابتی آنکه هم گروه‌های داخلی و هم خارجی در آن عرض اندام می‌کنند و با کارهای یکدیگر آشنا می‌شوند. در واقع همین آشنایی‌ها و رقابت‌هاست که اتفاق خوب نامیده می‌شود.
دوست دارید درباره «آبی مایل به‌صورتی» چیزی بگویید؟
به‌نظرم نمایشی خاص است که خوشبختانه امسال این اقبال را داشته تا در جشنواره بین‌المللی فجر حضور داشته باشد. از آن دسته آثاری که بیشتر باید به آن لقب یک اتفاق را داد تا اثر هنری. از آثار نادری که کمتر می‌توان شاهد حضور آن روی صحنه تئاتر بود. یعنی کاری که قرار است فرهنگسازی کند و این امر قابل ستایش است. به‌نظرم نمایش جسارتی ستودنی دارد و نویسنده و کارگردان در این جسارت شریک هستند. تمامی همکارانم در این اثر توان خود را برای نشان دادن موضوعی گذاشته‌اند که به طیف خاصی در جامعه مرتبط می‌شود، اما آثار آن در تمام جامعه گسترده شده است.
این اسامی؛ مهدی هاشمی و گلاب آدینه، محمد رحمانیان، محمد چرمشیر، پری صابری، هما روستا و حمید سمندریان، محمود استادمحمد یا بهرام بیضایی در شما چه تأثیری دارند؟
احساس می‌کنم می‌شود به جای اینکه از یک یا چند نفر از بزرگان صحبت به میان آورد؛ درباره همه بزرگان تئاتر ایران و حتی گروهی که دیگر نیستند و جای‌شان در میان ما خالی‌ست صحبت کرد. البته با چند نفر از استادانی که نام برده شد، کار کرده‌ام و با برخی همکاری‌های زیادی داشته‌ام. پس با اطمینان می‌گویم تک‌‌تک آنها در زمینه‌کاری و تخصصی‌شان، افرادی شاخص، کاردان، استاد و فرهیخته هستند و شاگردان بسیاری را تربیت کرده‌اند. اکثر دوستانی که هم‌اکنون مشغول به فعالیت حرفه‌ای در حوزه تئاتر هستند، به نوعی اگر شده برای مدتی، در محضر یکی از این استادان، کسب تجربه کرده و سابقه شاگردی و کارآموزی دارند. تمام کارهایی که امروز روی صحنه می‌روند محصول تجربیاتی هستند که این استادان به شاگردان خود آموخته‌اند. پس در تئاتر امروز چیزی خارج از مدیریت و آموزش این استادان نیست و جای برخی از آنها در جشنواره بی‌شک بسیار خالی‌ست.
