بر بساطی که بساطی نیست

مسعود میر/روزنامه‌نگار

این یادداشت امروز که بساط جشنواره فیلم کوتاه تهران در حال جمع شدن است، چاپ می‌شود تا مبادا فرض چوب لای چرخ جشنواره گذاشتن مطرح شود. حالا که پرونده سی و پنجمین دوره جشنواره فیلم کوتاه بسته‌ شده، بد نیست درباره اوضاع عجیب و غریب برگزاری جشنواره امسال دقت کنیم تا لااقل در این اوضاع و احوال فراموشی، برای ثبت در حافظه مکتوب ماندگار شود.
اول: انتخاب سینمای میزبان جشنواره واقعا از آن دسته‌گل‌هایی است که ظاهرا همه مدیران دوست دارند با آن یک عکس یادگاری بیندازند. بعد از مصیبت‌های انتخاب پردیس ملت به‌عنوان سینمای رسانه در جشنواره فجر سال گذشته با این استدلال که این سینما ظرفیت بالایی دارد و البته همجواری‌اش با یکی، دو پارکینگ بزرگ هم نقطه قوتی برای این پردیس سینمایی است امسال چشم‌مان به جمال پردیس ملت به‌عنوان محل برگزاری جشنواره فیلم کوتاه تهران روشن شد؛ البته بدون پارکینگ. دلیل این انتخاب از آن موضوعاتی است که انصافا باید درباره‌اش دقیق شد.
دو: اهالی رسانه (البته به جز نورچشمی‌های همیشگی) در این جشنواره، دوباره قربانیان اصلی هستند. حکایت همیشگی بی‌تدبیری روابط عمومی‌ها در شناسایی خبرنگاران از روز نشست‌های رسانه‌ای تا صدور کارت‌ها، حکایت تکراری است اما هدایت اهالی رسانه به سالنی در طبقه‌منفی 2 که در واقع اتاق بازبینی داوران بوده و حالا با عنوان سالن شماره 5 با چند صندلی محدود فیلم نمایش می‌دهد دیگر از آن کارهای عجیب برگزار‌کنندگان جشنواره است.
سه: سال‌هاست که گروهی از مدیران فرهنگی مصر هستند که استقبال عمومی از یک رویداد فرهنگی نشانه موفقیت آن رویداد است. این طرز تفکر را در همان مثل قدیمی اهالی فیلم کوتاه ضرب کنید که می‌گوید: هر فیلم کوتاه اقلا 40نفر مخاطب دارد تا به نتایج جالبی دست یابیم. میانگین عوامل هر فیلم کوتاه 10نفر است و هر نفر 3رفیق دارد که برای تماشای فیلم می‌آیند. خب این جمعیت برای تماشای یک فیلم کوتاه به سینما می‌آیند و وقتی در هر سئانس اقلا 5فیلم کوتاه به نمایش درمی‌آید وضعیت مخاطبانی که در واقع عوامل و البته دوستان عوامل فیلم هستند قابل حدس خواهد بود. به این موضوع بیفزایید این نکته را هم که درنظر نگرفتن هیچ‌گونه شرطی برای تماشای فیلم‌ها موجی از جمعیت را راهی سالن‌های سینما می‌کند که ممکن است هیچ‌گاه حاضر نباشند برای تماشای 100 فیلم کوتاه حتی یک بلیت نیم‌بها بخرند. حالا با این پیش‌فرض‌ها می‌توان به عکس‌های جمعیت در هم گره خورده پشت در سالن‌های سینما ملت دقیق‌تر نگریست و ادعای مدیران جشنواره فیلم کوتاه تهران مبنی بر استقبال کم‌نظیر مردم از این جشنواره را یک شوخی بی‌مزه تلقی کرد.
چهار: سی و پنج دوره جشنواره فیلم کوتاه برگزار شده و هنوز هم درگیر این داستان‌های خنده‌دار/ گریه‌دار هستیم که کتاب و بولتن جشنواره چاپ می‌شوند اما به‌دست کسی نمی‌رسند. دبیر جشنواره در یکی از همین روزهای جشنواره خطاب به مدیران بالادستی‌اش با هول و هراس گزارش می‌‌داد که نشریه جشنواره فعلا به‌صورت دیجیتال در 500 نسخه چاپ شده اما به‌زودی تیراژ آن افزایش خواهد ‌داشت و البته این صرفه‌جویی‌ها و گشاده‌دستی‌های خاص در موارد متنوع دیگری مانند اقلام تبلیغاتی و هدایا و پذیرایی و هزار و یک فاکتور دیگر قابل بررسی خواهد‌ بود.