طرفداران امتیاز تلفن

یک دهه بعد از اختراع تلفن پای آن به تهران باز شد. بواتال، صاحب امتیاز راه‌آهن تهران‌ـ ری برای اینکه بین ایستگاه ماشین دودی در تهران و واگن خانه در ری ارتباط برقرار کند ماجرای این اختراع عجیب را به گوش کامران میرزا نایب‌السلطنه رساند. کامران میرزا نایب‌السلطنه که داستان را شنید بی‌درنگ خواهان تلفن شد. بواتال هم امیدوار شد که اگر دل کامران میرزا را به دست آورد حتماً می‌تواند امتیاز تلفن ایران یا حداقل تهران را صاحب شود. به همین دلیل بین کامرانیه شمیران و عمارت وزارت جنگ در ارگ سلطنتی سیم‌کشی کرد. از آنجایی که می‌دانست افراد دیگری هم می‌توانند درباره امتیاز تلفن مؤثر باشند بلافاصله برای عمارت علی‌اصغر خان امین السلطان و عمارات دولتی هم تلفن دایر کرد. دیگر وقتش بود که ‌درصدد کسب امتیاز برآید ولی چندین رقیب زورمند پیدا کرد و بعد از کلی کشمکش چنان شکست خورد که نه تنها در ایران بلکه در تهران هم موفق به دریافت امتیاز نشد. امتیاز تلفن همچنان مسکوت ماند تا در عهد مظفری و سال 1282 هجری شمسی به دوست محمد خان معیرالممالک (پدر دوستعلی خان معیرالممالک) که مورد توجه امین‌السلطان بود داده شد. در کتاب «تاریخ مؤسسات تمدنی جدید در ایران» آمده است: «دوست محمدخان نتوانست برای تأسیس تلفن اقدامی بکند و در اواخر عمر هم بیمار شد و به اروپا رفت. امتیاز تلفن را هم به محاسب‌الممالک و جهانیان زردشتی به مبلغ 50هزار تومان فروخت و در پاریس و لندن صرف معالجه خود کرد.»