تهران مصور
نخستین شفاخانه دولتی دارالخلافه
سال1251 شمسی بود که نخستین بیمارستان در تهران ساخته شد؛ به دستور و خواست ناصرالدین‌شاه که به‌فرنگ رفته بود و ممالک غربی را دیده و تازه فهمیده بود مریضخانه یعنی چه. او مرحوم ناظم‌الاطبا را مأمور این کار کرد؛ پزشک لغت‌شناس، مولف فرهنگ فارسی به فارسی نفیسی و پدر استاد سعید نفیسی. او از پزشکان ویژه ناصرالدین‌شاه بود و البته از مردان نیک و خیرخواه روزگار خودش. وقتی این مأموریت به او سپرده شد بدون معطلی در محله هشت‌گنبد یا همین حسن‌آباد خودمان مکان مناسبی را انتخاب و مقدمات ساخت بیمارستانی را در آنجا فراهم کرد که مدتی بعد به بهره‌برداری رسید و نامش را هم «مریضخانه دولتی» گذاشتند. او خودش به‌عنوان پزشک در مریضخانه مشغول به‌کار شد و به همین بهانه از شاه خواست پزشکان ایرانی تربیت کنند. با پیگیری این درخواست بود که رشته طب در دارالفنون دایر شد. ناظم‌الاطبای نفیسی تا سال‌ها رئیس این بیمارستان بود که به‌دلیل دوره دیدن دانشجویان در آن یک‌جورهایی نخستین دانشکده پزشکی هم محسوب می‌شود. بعد از ناظم‌الاطبا، مخبرالدوله ریاست بیمارستان را برعهده گرفت تا اینکه سال۱۲۶۲ میرزا‌ابوالحسن‌خان بهرامی به ریاست آن منصوب شد؛ پزشک از فرنگ برگشته‌ای که کم‌کم پای پزشکان اروپایی را به بیمارستان باز کرد. نخستین بازسازی و مرمت بیمارستان هم در زمان سلطنت مظفرالدین‌شاه توسط آلمانی‌ها انجام شد. این بیمارستان تا سال1319 شمسی با همان نام مریضخانه دولتی به‌کار خود ادامه داد و بعد به احترام پدر طب ایران، ابوعلی‌سینا، نامش به بیمارستان سینا تغییر پیدا کرد. پزشکان این بیمارستان بیماران تنگدست را رایگان درمان می‌کردند و فقط از بیماران ثروتمند هزینه می‌گرفتند، همچنین در سال1278 شمسی کنسرتی در بیمارستان برگزار و درآمد آن برای راه‌اندازی یک اتاق جراحی هزینه شد.
