این مسجد را یک خانم ساخت

48سال قبل، وقتی شیخ رجبعلی در مغازه خیاطی جمع و جورش و فارغ از هیاهوی توسعه ناگهانی تهران دغدغه سر به راه‌کردن لات‌های محله دروازه‌غار را داشت، کمی آنطرف‌تر اهالی محله در تکاپوی ساخت مسجدی بودند که پاسخگوی نیازهای معنوی‌شان باشد.
ساخت مسجد در دل محله دروازه غار مدت‌ها محل بحث بود و اهالی محله هر از گاهی برای فراهم‌کردن مقدمات و جمع‌آوری اعانه دور هم جمع می‌شدند.
اهالی در زمین خاکی نسبتاً وسیعی که کمی آنطرف‌تر از مغازه شیخ‌رجبعلی خیاط بود دور هم جمع می‌شدند و هرکدام برای ساخت مسجد پیشنهادهایی را مطرح می‌کردند. ادامه دورهمی‌ها گاهی به مغازه شیخ‌رجبعلی هم کشیده می‌شد، اما تصمیم‌های مهم را در همان زمینی که قرار بود به ساخت مسجد اختصاص پیدا کند می‌گرفتند.
برپایی گلریزان برای جمع‌آوری کمک‌های مردمی و شروع ساخت مسجد یکی از آخرین پیشنهادهایی بود که به تأیید اهالی رسید، اما این تصمیم یک مخالف سرسخت داشت. حاج محمد یاوری، کاسب درستکار و مرد مورد اعتماد محله کسی بود که می‌گفت: «مسجد قداست دارد و نباید برای ساخت آن دستمان را جلوی کسی دراز کنیم.»
وقتی ماجرای ساخت مسجد وارد فاز جدی‌تری شد، اهالی محله دروازه غار از حاج‌محمد یاوری خواستند مسئولیت ساخت مسجد را بپذیرد.
معتمد محله در همان‌گیرو‌دار و کاملاً اتفاقی برای دیدار با یکی از خیران به بازار می‌رود. در آن ملاقات، برای نخستین بار نام بانویی که می‌خواهد در ساخت مسجدی در جنوب شهر مشارکت کند مطرح شد. بانو فخری فخامی در کوتاه‌ترین زمان ممکن وارد داستان ساخت مسجد در محله دروازه غار شد. او که ثروت زیادی را از همسرش به ارث برده بود در نخستین فرصت هزینه‌های پی‌ریزی مسجد را پرداخت کرد و هیأت امنا به واسطه مقارن‌شدن کلنگ‌زنی مسجد با میلاد حضرت‌فاطمه(س) نام الفاطمه را برای مسجد انتخاب کردند. بانو فخامی به‌عنوان تنها ‌‌بانی ساخت مسجد در محله دروازه غار 900تومان پرداخت کرد و درهای مسجد در سال 1354به روی نمازگزاران و عموم اهالی باز شد. روی سر در مسجد الفاطمه که با گذشت زمان به نماد همدلی اهالی محله هرندی تبدیل شد، نوشته: «مسجد به همت بانو فخامی و به نیابت از مادرش مرحومه فاطمه، به تولیت محمد یاوری در سال 1354شمسی ساخته شد.»