...و بازهم حضور قطره‌چکانی
نیلوفر حامدی
لیگ ملت‌های والیبال روز گذشته با آخرین بازی ایران در تهران برای بلندقامتان ایرانی به پایان رسید تا فصل جدیدی از اردو و تمرینات پیش از مسابقات قهرمانی جهان آغاز شود. اما نکته حاشیه‌ای که امسال هم همچون سال‌های گذشته موازی با خود مسابقات مورد توجه رسانه‌ها و مردم قرارگرفت، حضور تماشاگران زن در سالن 12هزار نفری آزادی بود. پس از اینکه فدراسیون والیبال در سال گذشته و در اقدامی جدید حدود 300صندلی را به زنان تماشاگر و علاقه‌مند اختصاص داد، همین رویکرد در لیگ ملت‌های والیبال امسال هم اجرا شد. با این تفاوت که محمدرضا داورزنی، رییس سابق فدراسیون والیبال و معاون فعلی وزیر ورزش همان سال گذشته قول داده بود برای سال بعد تماشاگران زن با سیستم بلیت‌فروشی وارد ورزشگاه شوند اما این مساله مثل سال پیش رخ نداد و زنانی که این شانس را داشتند که در ورزشگاه آزادی بازی تیم ملی ایران را ببینند، بیشتر از خانواده والیبال بودند.
خاطره‌ای که تعریف نمی‌شود
از مقابل در فدراسیون والیبال اگر بشمارید تا لحظه‌ای که قرار است روی صندلی بنشینید، «به عنوان یک تماشاگر زن» باید از6 گیت بازرسی رد شوید تا بالاخره زمین والیبال را از نزدیک ببینید. کیف‌تان را هم می‌گردند که خب البته درستش هم همین هست. روبه‌روی جایگاه زنان ماموران زن حراست وزارت ورزش همه چیز را در کنترل خود دارند؛ مامور هستند و معذور! در میانه‌های بازی از جایگاه خبرنگاران به سمت جایگاه زنان تماشاگر رفتم تا با چند نفری از آن‌ها صحبت کنم. الهه دفعه دومش بود که به ورزشگاه آزادی می‌آمد. دختری که 22سال بیشتر ندارد و خودش هم والیبالیست است: «پارسال هم آمدم و خوشحالم که این بارهم تکرار شد. هرچند دیگر خاطره‌اش را برای دوستانم در دانشگاه تعریف نمی‌کنم چون حسابی دل‌شان می‌شکند و خودم هم احساس خوبی ندارم از اینکه من می‌توانم و دیگری نمی‌تواند.» شیما 38سال دارد ومربی بدنسازی است. اولین‌بار است حضور در آزادی را تجربه می‌کند و پر از شور است: «خوشحالم که بالاخره توانستم والیبال را از نزدیک ببینم. رشته مورد علاقه خودمم هست. هرسال همسر و برادرم باهم به ورزشگاه می‌آمدند و بازی‌های والیبال را می‌دیدند و من هم به آن‌ها می‌گفتم برایم عکس بفرستند. خوشحالم که حالا دیگر لازم به این کار نیست و خودم از نزدیک ملی‌پوشان کشورم را تشویق می‌کنم.»
سیاوشی: متاسفانه نمی‌دانستیم حضور زنان گزینشی است
طیبه سیاوشی، نماینده مجلس و عضو کمیسیون فرهنگی مجلس که یکی از پرچم‌داران حمایت از حضور زنان در ورزشگاه‌ها محسوب می‌شود هم در بازی ایران_بلغارستان حضور داشت. او درباره کیفیت حضور خانم ها در سالن مسابقات والیبال به همشهری ورزشی می‌گوید: «هرطور که شده باید فکری به حال این موضوع هم‌کنیم چون این‌طور که مشخص است، وزارت ورزش نتوانسته این مساله را به درستی مدیریت کند و بدتر اینکه پیش‌تریعنی سال گذشته قول داده بودند که برای امسال حتما بلیت فروشی رخ دهد. البته که کار دشواری هم هست چون خود شما دیدید که برای ورود ازچند جا رد شدید تا بتوانید بالاخره وارد شوید. از نظر من باید از این به بعد پیش از هر تورنمنت اینچنینی ما جلساتی صرفا برای حضور زنان و ابعادمختلف این حضور برگزار کنیم تا این ورود را تسهیل کنیم. من خودم حدود یک ربعی ایستادم تا هماهنگی‌ها برای ورودم انجام شود.» رییس کمیته زنان مجلس با اشاره به اینکه از گزینشی بودن حضور زنان اطلاع نداشت عنوان کرد: «اطلاع نداشتم و متاسفانه تصور من این بود که حداقل برای یک تعداد بلیت محدودی، بلیت فروشی
انجام می شود.»
ذوالقدر: تلاش کردیم هیچ زنی پشت در نماند
فاطمه ذوالقدر از دیگر نمایندگان مجلس حاضر در سالن 12هزارنفری با اشاره به زنان مانده پشت در استادیوم گفت: «مقابل در با خانم‌های زیادی صحبت کردم که از مشکل‌شان برای خریدن بلیت گفتند و متوجه شدیم اصلا بلیت فروشی نشده و نایب رییس فدراسیون هم گفت که اصلا در سایت تعریف نشده بود. از در شرقی که وارد می‌شدم خانم‌های زیادی را دیدم که پشت در هستند و وجدانا راضی نشدم به داخل بیایم اما در نهایت سعی کردیم با گفت و گو نگذاریم خانمی پشت در بماند. باید فکری به حال این مشکل کرد. ما هم در کمیته زن و خانواده و تربیت بدنی کمیسیون فرهنگی مجلس داریم همه تلاش‌مان را برای این موضوع به کار می بریم.» نایب رییس کمیسیون فرهنگی با اشاره به افزایش نشاط جامعه در صورت حضور در چنین میادینی گفت: « شما می‌بینید که زنان و مردان حاضر در این سالن چه حال خوبی دارند. چه چیزی بهتر از اینکه جوانان ما وقت‌شان را در چنین فضای سالم، شاد و ورزشی بگذرانند. قطعا در سایر محیط‌ها مثل همین پارک و سینما هم مسائلی وجود دارد و ورزشگاه هم مثل همان مکان‌هاست. اما قطعا سودش برای جامعه و داشتن مردمانی شاد بیشتر است.»
ورود خانم‌ها به ورزشگاه‌ها این روزها تبدیل به یک مطالبه عمومی در جامعه شده است که منتقدان جدی را نیز دارد که البته از قدرت برخوردار هستند با این حال به نظر می‌رسد که نهادهای ورزشی به جای حل این مساله به صورت بنیادین حداقلی‌ترین راه حل ممکن را برگزیده‌اند.
در همینه زمینه :
