عقبنشینی غرب از «گوایدو»
با تقویت جایگاه مادورو در ونزوئلا و ایجاد ارتباط دولت او با غرب، عملا کشورهای غربی از پروژه جایگزینی گوایدو به جای او عقب کشیدهاند
4سال پیش وقتی آمریکا و بیش از 50کشور دیگر در ژانویه 2019تصمیم گرفتند تا خوان گوایدو را بهجای نیکولاس مادورو بهعنوان رئیسجمهور ونزوئلا به رسمیت بشناسند، احتمالا این تصور را نداشتند که 4سال بعد ناگزیر خواهند بود تا یکی یکی از تصمیم خود عقبنشینی کنند. خوان گوایدو پس از انتخابات جنجالی ریاستجمهوری در ونزوئلا که با اعلام پیروزی مجدد نیکولاس مادورو همراه شد، نتیجه را زیر سؤال برد و درحالیکه ریاست پارلمان را برعهده داشت، با استناد به قانون اساسی خود را رئیسجمهور موقت تا زمان برگزاری انتخابات مجدد معرفی کرد.
ادعای گوایدو در همان ابتدا که خود را رئیسجمهور خودخوانده ونزوئلا نامید، حمایت همهجانبه کشورهای غربی را به همراه داشت. در آمریکا سفارت ونزوئلا به مخالفان دولت به رهبری گوایدو واگذار شد و در انگلیس داراییهای بانک مرکزی بهنفع مخالفان توقیف شد، اما در عمل، قدرت دست مادورو در کاراکاس بود. طی 4سال گذشته مخالفان به رهبری گوایدو اقدام خاص و قابلتوجهی را در برابر مادورو از پیش نبردند. هماکنون فقط 12دولت غربی، مخالفان را بهعنوان نمایندگان مشروع دولت ونزوئلا به رسمیت میشناسد. حتی گروه مخالفان در کمتر از یکماه پیش رأی به کنارهگیری گوایدو بهعنوان رئیسجمهور موقت دادند و بهجای او کمیتهای 3نفره از میان مخالفان تشکیل شد و سفارت ونزوئلا در آمریکا نیز که در اختیار نزدیکان گوایدو بود، پایان فعالیت خود را اعلام کرد تا سریال دولت موازی گوایدو به فصل آخر برسد. به رسمیت شناختن گوایدو بهعنوان یک دولت موازی در کنار دولت مستقر در ونزوئلا اقدامی کمسابقه از سوی غرب بود که با برخی چالشها روبهرو شد. مردم ونزوئلا رفتهرفته مخالفان را به حیف و میل کمکهای خارجی متهم کردند. همچنین فعالیت گوایدو بهعنوان دولت موردنظر غرب، چالشهای کنسولی زیادی برای شهروندان ونزوئلایی در خارج از این کشور، ایجاد کرد. سفارتخانههایی که در دست مخالفان بود، ازجمله در آمریکا، قادر به ارائه خدمات در حوزه اسناد شخصی و ملکی نبود؛ از اینرو آنچه بهعنوان دولت گوایدو فعالیت میکرد، فقط یک نام روی کاغذ بود؛ نه چیزی بیشتر.