یادداشت
تحول در رویکردها و مدیریت‌ها کلید بیابان‌زدایی در پایتخت
دکتر احمد علی کیخا| عضو کمیسیون کشاورزی، آب و منابع طبیعی مجلس:
بیابان‌زایی معضلی است که در سال‌های اخیر بیش از هر زمان دیگری شهرها و روستاهای کشور را تهدید می‌کند و این تهدید اکنون در تهران نیز احساس می‌شود. یکی از دلایل شدت یافتن این تهدید که در صورت بی‌توجهی به آن می‌تواند منجر به بروز مشکلات اجتماعی بسیاری در کشور شود، تمرکز بالای ارائه خدمات در شهرهاست.
تهران به‌عنوان پایتخت، بالاترین حد تمرکز‌گرایی در ارائه خدمت، ثروت و امکانات را دارد و به این علت، جمعیت زیادی برای استفاده از این خدمات به تهران مهاجرت کرده‌اند. مهاجرت بی‌رویه به پایتخت و تلاش برای تأمین منابع مورد نیاز برای زیست جمعیت ساکن، سبب شده است حجم بالایی از مصرف منابع آب، خاک و زمین در پایتخت رخ دهد. این حجم بالای مصرف، باعث بروز مشکلات جدی مانند کاهش شدید منابع آب، تحلیل خاک و آلودگی هوا شده است که هریک به تنهایی می‌تواند سبب ایجاد پدیده بیابان‌زایی شود.
متأسفانه اکنون در شرایطی قرار گرفته‌ایم که منابع موجود به درستی مدیریت نمی‌شود و علاوه بر آن، خشکسالی‌های پی در پی نیز سبب سرعت گرفتن پدیده بیابان‌زایی شده است. با وجود این مشکل جدی، همچنان شاهد هستیم مسئولان ذی‌ربط هنوز با رویکردهای قدیمی به موضوع مدیریت منابع طبیعی نگاه می‌کنند که این موضوع قابل قبول نیست. بر این باورم در شرایطی که وضع بیابان‌زایی به مراحل خطرناک خود رسیده است، لازم است نگرش‌های مدیران و دست‌اندرکاران در نظام تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی کشور به شکل کامل متحول شود.
اکنون نمی‌توان انتظار داشت با نگاهی که تاکنون مدیریت منابع صورت گرفته است بتوان نیازهای مردم را تأمین و جلو بروز مشکلات زیست‌محیطی پیش رو را در حوزه توسعه بیابان گرفت. بر این باورم از همین امروز به جای هزینه در پایتخت و جلب توجه روستاییان شهرهای دیگر به حضور در تهران، باید هزینه‌هایی که از محل منابع عمومی صرف پایتخت می‌شود، به شکل منصفانه در اختیار همه مردم قرار بگیرد.
در این صورت است که می‌توان مهاجرانی که به تهران آمده‌اند متقاعد کرد که می‌توانند در شهر و روستای خود مانند امکاناتی که در تهران وجود دارد استفاده کنند. با این کار افراد مجاب به خروج از تهران می‌شوند و با این حرکت، می‌توان منابع سرشاری را که برای تأمین نیازهای جمعیت پرشمار تهران می‌شود برای آینده صرفه‌جویی کرد تا شاید بتوان از پیشروی بیابان به سوی شهر جلوگیری کرد.
